Je kunt zonder twijfel zeggen dat Necrophobic een vaste waarde is in de melodieuze black/death scene. En dat al 31 jaar lang. Okay, ze hebben de nodige labels en bandleden versleten. Sinds de overstap naar Century Media waar ook voorganger ‘Mark Of The Necrogram’ verscheen, is de band weer stabiel te noemen. De enige wijziging die ik kan bespeuren is die op de positie van basgitarist. Allan Lundholm (Interment, Moondark) verving in 2019 Alexander Friberg (Firespawn). Wat betreft het artwork werd weer gekozen voor een kunstwerk van Kristian “Necrolord’ Wåhlin. Het album werd weer met Fredrik Folkare (Unleashed) opgenomen. Diezelfde Folkare was overigens op het album ‘Womb Of Lilithu’ gitarist en belangrijkste songschrijver.

Net als het vorige album (en het derde tot en met zesde album) schreef Sebastian Ramstedt deze nieuwe schijf weer bij elkaar. Dat geeft ook wel weer waarom er toch enige consistentie te horen is in het materiaal dat Necrophobic aflevert. Volgens eigen zeggen is Ramstedt dit keer geïnspireerd door heavy metal uit de jaren 80 en dan vooral gitaristen als Jake E. Lee en George Lynch. Ik kan me er wel iets bij voorstellen, maar ik hoor het niet meteen. Ik hoor wel venijnige melodieën die de composities naar een hoog niveau dragen. Die combinatie van melodie en agressiviteit werkt perfect. Een goed voorbeeld daarvan is het nummer dat al als single is vrijgegeven, ‘Mirror Black’. Dat nummer weerspiegelt perfect hoe het hele album klinkt; groots, meeslepend, majestueus. Een ander goed voorbeeld is ‘Tartarian Winds’ waarin ik zelfs een lichte vergelijking met Primordial kan maken. Dat geldt overigens voor meerdere songs. Een ander opvallend nummer is het afsluitende ‘Devil’s Spawn Attack’ waar we Schmier van Destruction in een gastrol horen.

Concluderend kan ik zeggen dat Necrophobic weer een dijk van een album heeft opgenomen. De liefhebber kan zonder aarzeling toeslaan. Zeker één van de beste albums in het genre dit jaar. Kortom, verplichte kost.