Scandinavië is gekend voor zijn interessant film noir aanbod, maar Nattradio breidt dit uit tot doom noir als muziekstijl. Uit het hoge noorden van Zweden om meer precies te zijn en daar zijn de lange nachten koud en duister. We waren eropuit om hun nachtradio te checken want dit beloofde melancholie in de stijl van vroege Katatonia en dat klopt. Het motto is hier dat elke song tussen 1u en 5u ’s nachts is geschreven en opgenomen. Deze nachtelijke huisvlijt klinkt prachtig en doorleefd, met soms welhaast poëtische teksten over isolatie en emotionele strijd.

Nattradio is de vrucht van een samenwerking tussen gitarist (en andere instrumenten) Niklas Brodd en zanger Martin Boman. In 2024 brachten zij een naar de band genoemd debuutalbum uit, maar nu is bijna een uur muziek vol melancholische schoonheid daar aan toegevoegd met een tweede album ‘The Longest Night’ (heel toepasselijk in dit seizoen). We maken kennis met het zeven minuten durende ‘Shadow Speaker’ dat de toon zet. Een mysterieuze rustige gitaartokkel kent een (beheerste) uitval, terwijl een gedetermineerde stem op plechtige wijze spreekt op een achtergrond van My Dying Bride achtige gitaarklanken. Na twee minuten maken we kennis met de smekende, cleane zang van Martin Boman, zijn melancholieke stem die hij het meeste gebruikt. Dit roept termen op zoals rein, verlaten, stilte en introspectie. Bovenal is er schoonheid, ondanks de droevige toon. De muziek is vrij traag, maar nooit monotoon, want soms wordt er een sneller tempo aangewend. De drie volgende songs zijn eerder als single gelanceerd en korter in lengte. Ze tonen de band in al zijn facetten: traag en breekbaar in ‘Sketches From The Dark’, vlotte gothic rock met een vleugje The Cure in ‘Alright For Now’ en zelfs ambient invloeden tijdens het meest catchy nummer van de plaat ‘Dark Streets’ Type O’Negative lijkt me ook een invloed hier, met laaggestemde gitaren en zwevende keyboards. De heldere zang heeft een lichtjes ander timbre en dit nummer kan men zelfs dansbaar noemen. De song ‘Night’ is er minimalistisch tegen, met duistere klanken, piano en cleane zang. Voor melancholieke zielen zal dit al spoedig de nieuwe soundtrack van de nacht worden! In het trage, met een beetje echo gezongen ‘Shifting Baseline’ weeft men poëtische teksten aan elkaar. Of hoe afzondering je een zekere rust kan geven… ‘All For You’ is slechts een kort piano interludium, maar met een vervormde stem. De nacht schept ook een verbondenheid met de natuurelementen, dit op een bedje van beschouwende, cleane zang en zwevende keyboards. Als laatste is het 12 minuten lange titelnummer aan de beurt. Atmosferische klanken geven ruimte aan de pakkende teksten, zoals ‘You and I both know, in the labyrint of light I somehow lost my way’. Gelukkig is dit ook een herkenbare song zonder al te veel experimenten, tenzij je de stotende riffs met onduidelijke stem in de helft al ergerlijk vindt, en blijft deze harmonieuze aanpak gehandhaafd tot de laatste noot, want de zon verschijnt boven de horizon en brengt met zijn stralen de wildendans der dwazen terug aan de gang. Het nummer eindigt niet, maar deemstert weg met pianoklanken. Dit is het meest pakkende album voor deze tijd van het jaar. Geen wonder dat de CD versie van ‘The Longest Night’ van dit artisanale duo als zoete broodjes over de toonbank gaat!