2024 was al een bijzonder goed jaar voor de liefhebbers van heavy stuff, maar op de valreep voegt men er nog een flamboyant debuut uit het Hoge Noorden aan toe. Schijnbaar uit het niets verschijnt – meteen getekend door Century Media – het zelfgenaamde debuut van Múr, een vijftal uit IJsland dat ons meteen omver blaast vanaf opener ‘Eldhaf’. Elke stijl overstijgend valt er moeilijk een duidelijk overheersend genre op hun veelal lange composities te plakken, maar alles ademt de overweldigende schoonheid, onverbiddelijkheid en ruwheid van de natuur van hun thuisland uit. Múr balanceert op de dunne lijn tussen ijs en vuur met gelijke delen progressieve rock, licht psychedelisch onaards raffinement en de kracht van black en death metal.

‘Eldhaf’, zijnde de eerste kennismaking met deze nieuwe band, ontplooit zich stap voor stap, met bloedmooie trage tokkelende gitaren. Net zoals de natuur, neemt men zijn tijd om de spanning op te bouwen. Synths voegen zich erbij, de afgemeten riffs komen dreigend op ons af. Maar weldra vervolgt men aanstekelijk rockend en de heldere zang is weemoedig. Huilende leads banen zich een weg naar meer stuwkracht. Wat is dit prachtig! Het wordt bepaald spacey bij aanvang van ‘Múr’. Maar hier hanteert zanger (én de man voor synthesizers en keytar) Kári Haraldsson een bijzonder gretige rauwe grunt. Dissonante riffs flankeren hem, toetsen ook, terwijl we niet gespaard blijven van een bestiale schreeuw. Er zijn twee gitaristen die lekker veel van zich laten horen, maar ook keyboardsolo’s. Dan lijkt men op ruimtelijke wijze in hoge sferen af te ronden. Wow, een andere zijde van de band, maar ook niet te versmaden! ‘Frelsari’ is intussen geopenbaard met een visualizer van de hand van diezelfde Kári. Van alle markten thuis dan ook nog… Grunts en cleane zang worden hier afgewisseld. De muziek is dikwijls erg atmosferisch en langzaam aanzwellend. Met ‘Vitrun’ is het de beurt aan terug een bijna tien minuten lange track. Met hoekige riffs, grunts en een onrustige toetsenmelodie laat dit je alle hoeken van de kamer zien. Hier is de zang dan weer van bars verkondigend naar een clean charmeoffensief. Er zit zelfs een snuifje ‘techno’ in de synths. Eenzelfde ietwat ongemakkelijke sfeer wordt aangehouden in het kortere ‘Messa’. ‘Heimsslit’ was de eerste videoclip die men op de mensheid losliet en hier komt het huwelijk tussen zware doom en post metal met een snuifje drone in woelige wateren en sferen terecht. Met de kosmos in gedachten laat men alle remmen los in een psychedelisch walhalla waar het goed toeven is. Eén van de oudste songs op dit debuut is de lange telg ‘Holskefla’. Ook hier is er ruimte om te experimenteren, maar tekstueel is dit dan weer de synopsis van het hoofdthema van dit album: breek de kettingen van je innerlijke demonen om jezelf te laten gaan. Luisteren naar Múr is een verrijkend avontuur. Somber van timbre, is dit atmosferische metal van nu met hints naar post metal en moderne prog. Dat doen ze op een adembenemende, voortreffelijke manier.