Ruim een jaar terug schreef ik in mijn review van de re-release van Motörhead’s ‘Iron Fist’ het volgende:

“Ik ben ontzettend benieuwd naar het volgende deel in deze serie en hoop vurig dat het er dit jaar nog van mag komen dat ik naar demo’s kan luisteren van het ontzettend (onterecht!) ondergewaardeerde ‘Another Perfect Day’ album van de Kilmister/Taylor/Robertson line-up.”

We schrijven inmiddels eind 2023 en het is zover: een nieuwe Special Edition van ‘Another Perfect Day’ ligt voor me, als dubbel CD deze keer en prachtig uitgevoerd in een hardcoverboekje met, zoals het hoort, vele foto’s uit de tijd waar het om draait: Motörhead in 1983 zonder ‘Fast Eddie’ Clarke maar met Brian ‘Robbo’ Robertson op gitaar.

Op één of andere manier lijk ik er patent op te hebben om van grote acts juist die albums op handen te dragen die door menigeen worden uitgekotst. Ik noem ‘(Music From) The Elder’ van KISS, ‘The Doctor’ van Cheap Trick of ‘Turbo’ van Judas Priest.  ‘Another Perfect Day’ is ook zo’n voorbeeld. Fast Eddie stapte op en werd vervangen door Robbo die weliswaar een indrukwekkend CV had opgebouwd binnen (onder andere) Thin Lizzy, maar met zijn korte ‘pielhaar’ en roze hemdjes visueel  buiten de boot viel bij veel Motörheadbangers. Dat Robertson ook nog aan het experimenteren ging met gitaarsynthesizers werd hem al helemaal niet in dank afgenomen.

Toch, ook zeker terugkijkend of -horend, bevat ‘Another Perfect Day’ ijzersterke tracks die de tand des tijds 200% hebben doorstaan. Opener ‘Back At The Funny Farm’, de snelle single ‘Shine’, ‘Dancing On Your Grave’ en ‘Rock It’ zijn nog steeds geweldige nummers, waar ik nog regelmatig naar luister. Robbo’s gitaarspel paste uitstekend bij Lemmy en drummer Phil Taylor. Natuurlijk was de dynamiek anders dan die met Eddie Clarke maar het maakte het album erg fris en fruitig en dat was wat Motörhead nodig had na het voor velen ietwat tegenvallende ‘Iron Fist’ album. Lemmy noemde de bandbezetting met Robbo zelf “iets muzikaler dan voorheen“. Zo kun je het ook omschrijven. Het artwork van Joe Petagno  leverde de aller, allermooiste Motörheadhoes ooit op. Bandmascotte Snaggletooth als lage druk gebied, verzin het maar.

Deze nieuwe re-release wijkt af van de speciale behandeling die het album al eerder kreeg in de vorm van een expanded edition. Die eerdere versie had ook twee CD’s, maar had de live show van Manchester van ‘Another Perfect Tour’ als bonus. De nieuwe versie heeft het optreden van de City Hall in Hull (22 juni 1983) als extra. De geluidskwaliteit is meer dan uitstekend en brengt je zo even veertig jaar terug in de tijd. Het publiek is nauwelijks te horen, wat me doet vermoeden dat het hier om een soundboard opname gaat. De CD 1 bevat naast het oorspronkelijke album een aantal niet eerder uitgebrachte bonustracks (b-kantjes en demo’s) waarbij het altijd weer leuk is om te horen hoe een nummer als ‘Climber’ is uitgegroeid tot ‘Shine’ en ‘One Track Mind’ in een oerversie de titel ‘Chinese’ had.

Als je ‘Another Perfect Day’ nog niet eerder een kans gaf dan is dit het moment om dat wel te doen. De uitvoering (het album is ook op 3LP te verkrijgen) is om door het neusringetje van Snaggletooth te halen en je krijgt er een karrenvracht bonustracks bij. BMG laat opnieuw zien hoe je respectvol met de erfenis van Lemmy (en Phil) omgaat: een met liefde en door kenners gemaakte rerelease van deze klassieker is zoveel meer waard dan de zoveelste slechte cash-in live opname van de laatste line-up van de band.