Er gebeuren dingen die onvoorspelbaar zijn. Zo was ik laatst per ongeluk in Little Devil in Tilburg, omdat een logé die ik had daar graag heen wilde. Ik dacht, “okay, er is bier en vast wel één of twee mensen die ik ken, dus ik ga wel mee”. Onwetend dat daar een band zou optreden die ik nooit meer ga vergeten: Morvigor. Het bonte gezelschap dat daar het podium stond aan te kleden intrigeerde me, maar ik verwachtte dat het weer één van de velen zou zijn, een band die je een keer ziet en dan niet meer naar om zou kijken. Maar ik zat fout, al vanaf het eerste nummer (wellicht al vanaf de soundcheck) was duidelijk dat Morvigor bijzonder was.

We zijn een jaar of zeven verder dan debuutalbum ‘Tyrant’. De band was toen nog een vijftal en zong hun liederen in het Engels. In de tussentijd heeft bassist Paauwe de microfoon overgenomen, is de band nu met zijn vieren en betrachten zij hun geluk in Nederlandstalige teksten. En dat is een fantastische ontwikkeling. Geluk betrachten is trouwens niet echt een juiste term; dat insinueert namelijk dat hun succes afhankelijk is van willekeur. Ik heb juist het idee dat elke noot, elke grom, elke seconde van elk nummer overwogen is. Voor elke muziekliefhebber betekent dat dat elke noot, elke grom, elke seconde van elk nummer genieten is. Mijn ogen hielden het niet droog toen ik de live show zag, en ook nu, nu ik de EP heb opstaan, heb ik er moeite mee.

Dit is niet normaal, totaal niet. Dit is een vorm van muziek waarbij je op moet blijven en wil letten, omdat er zo ontzettend veel moois gebeurt. Neem black metal als basis en stap dan opzij, naar achteren en weer terug. Alles gaat totaal open staan en de definities van genres komen op losse schroeven te staan. Morvigor speelt wat ze willen spelen en zijn helemaal niet voor één gat te vangen. Juist als je denkt, door de hamerende drums en de ijzige gitaren, dat je in een veilige black metal zone zit, verspringt het geheel en krijg je progressieve muziek voor je kiezen, waarna het, als je een genre-denker bent, moeilijk wordt.

Wat we vast kunnen stellen is dat Morvigor bijzonder machtig is. Elk woord dat gezongen wordt, wordt kracht bijgezet door de instrumenten. ‘Tyrant’ is kenmerkend door de afwisselende vormen van muziek, maar ‘De Spiegel’ is daar dus nog net iets beter in. Terwijl en tijdens dat ik dit luister krijg ik zin om de wereld te veroveren. Ik geloof ook dat dit gaat lukken. Black metal met een achtergrond van death en post. Morvigor heeft duidelijk geen zin om de gebaande paden te betreden en zet iets neer waar je alleen maar naar kan luisteren en van kan genieten. Doe dat dan ook gewoon. Er staat een nieuw album in de deuropening en als dat maar half zo sterk is als deze EP (en ik denk dat het verdubbelt), dan wordt de wereld er echt beter op. Dit is muziek, heilig en heilzaam.