Italië is muzikaal gezien een heel veelzijdig land. Er komen een hoop goede bands vandaan, variërend van typische, over the top power metal bands tot experimentele stoner formaties. Sommigen zijn heel nuchter en anderen vertonen wat meer drama. Morticula Rex valt in die tweede categorie en omschrijft zichzelf als een evil death doom band, waarbij beide leden interessante en ietwat discutable stagenamen hebben aangenomen: A. Wehrmacht en Pavor Nocturnus.

Persoonlijk hou ik wel van dit soort theater en neem het ook een beetje met een korrel zout, alleen is de muziek die dit tweetal ons schenkt wel bepaald serieus te noemen. Als je geen zin in onzin hebt maar gewoon in een plaat die van begin tot eind rockt, dan is ‘Autumnul Rites’ geen misser. Ik wil wel gelijk iets rechtzetten, want ondanks dat de band zich death doom noemt is dat niet helemaal het geval. Het doom element is namelijk slechts spaarzaam aanwezig. Eerder valt dit te scharen onder de blackened death noemer, maar dan wel lekker progressief. We horen ontzettend melodische death metal (dus niet symfonisch of bombastisch) waarbij het tempo er goed inzit. De ritmesectie wordt duchtig ondersteund door een meelopende sologitaar (okay, dat is toch wel doom te noemen), die met enige regelmaat overgaat in de kenmerkende black metal tremolo gitaar. De vocalen variëren van krachtige grunts en schraperige schreeuwen tot treurende passages die wat weg hebben van de diepte en stijl van Fernando Ribeiro (Moonspell).

Dit album was een bijzonder aangename verrassing, waarop je op elk moment het enthousiasme proeft dat deze heren in hun muziek storten. De genres die ik hierboven noem zijn dan ook alleen maar een indicatie, want de creativiteit die Morticula Rex hanteert zorgt er voor dat er constant kleine zijweggetjes ingeslagen worden. Hierdoor blijf je als luisteraar ontzettend geboeid, ook als je het, zoals ik nu doe, voor de tiende keer luistert. Een origineel en aangename plaat, waardoor je weer verliefd wordt op de muziek die wij allen zo waarderen.