Finse melodieuze death metal in de stijl van Children Of Bodom en Wolfheart, dat is waar Mors Principium Est al twintig jaar voor staat. Op ‘Seven is het wederom de Engelse gitarist Andy Gillion die de muziek en orkestrale arrangementen schreef, terwijl zanger Ville Viljanen teksten en productie voor zijn rekening nam. Nog straffer: buiten dit duo bestaat de band tegenwoordig uit sessiemuzikanten die enkel bijspringen wanneer de band de hort op gaat. Toch blijft de bandsound heel herkenbaar. In die optiek is ‘Seven’ een logische opvolger van ‘Embers Of A Dying World’ uit 2017.

De dominante – ja zelfs penetrante – gitaarstijl van Gillion staat in elke song vooraan in de mix, maar steeds wordt er ook uitgepakt met pakkende refreinen. Energiek en dynamisch zitten we al vlug te headbangen op ‘Lost In A Starless Aeon’ en ‘In Frozen Fields’. Het opzwepende ‘March To War’ kon wel op een Sabaton album staan en dat geeft de band ruimschoots toe met een kwinkslag. Ook ‘Rebirth’ is opruiend en wild. Naar het einde toe is er meer orkestratie, waardoor ‘At The Shore Of Silver Sands’ en de afsluiter ‘My Home, My Grave’ zelfs een episch tintje krijgen. In de studio werkte men met oudgediende Marko Tommila als drummer en na de opnamen in thuisstudio’s verzorgde Thomas ‘Plec’ Johansson weer voor de mix en mastering in zijn The Panic Room studio in Zweden.

Deze ondergewaardeerde band verdient ook in onze contreien meer succes, want dit is weer vakwerk waar we niets op tegenin kunnen brengen. Melodieuze death metal met de juiste portie energie en melancholie, alles geserveerd met epische arrangementen en spetterend gitaarwerk. Laat ons hopen dat we ze volgend jaar op tournee kunnen gadeslaan samen met Wolfheart.