‘The Dark Parade’ is het eerste volledige album van het uit de San Francisco Bay Area afkomstige Mordred sinds 27 jaar. We weten allemaal waar dit gebied muzikaal om bekend staat, toch? Het is de bakermat van de Amerikaanse thrash metal; Death Angel, Exodus, Lääz Rockit, Testament … dat soort bands. Mordred koos er echter voor om het over een andere boeg te gooien en maakte – zeer vernieuwend voor die tijd – gebruik van veel hiphop- en alternatieve invloeden. Tussen 1989 en 1994 brachten ze drie albums en een EP uit, allemaal vol met fusion metal.

Op ‘The Dark Parade’ pretendeert Mordred muziek te spelen die geworteld is in thrash metal maar afwijkt van het rechttoe rechtaan pad door gebruik te maken funk en hiphop-invloeden. Dat laatste gedeelte is absoluut te beamen, maar de thrash metal wortels zijn spoorloos. Typische thrash karakteristieken zoals intense riffs, felle gitaarlijnen en een hoog tempo ontbreken volledig, waardoor hooguit een hard rock c.q. alternatief randje (denk Faith No More) overblijft. En dan kun je weliswaar leuk Chuck Billy (Testament), Will Carroll (Death Angel) en Matt Camacho (Forbidden) in je video van ‘Malignancy’ op laten draven, het maakt het ook daarmee nog geen thrash metal. Rappend, funkend en scrathend trekt de band door tracks als ‘Demonic #7’, ‘Malignancy’ (waarop zanger Scott Holderby op momenten vocale gelijkenis met David Draiman (Disturbed) vertoont), ‘The Dark Parade’ (compleet met blazers) en ‘Smash Goes The Battle’. Het sluit daarmee aan bij het geluid van weleer en het stempel genre doorbrekend mocht het destijds zeker hebben, maar op ‘The Dark Parade’ mondt de overkill aan rap en funk invloeden louter uit in eenvoudige, bleke composities dat je je af mag afvragen wat de waarde van dat labeltje is. Zeker als het tempo helemaal inzakt en de spaarzame felheid volledig van het strijdtoneel verdwijnt (‘Dragging For Bodies’, ‘The Dark Parade’) wordt het heel verleidelijk de ‘next’ button in te drukken.

‘This is not for the light-hearted’ roept de band aan het begin van single ‘Malignancy’, maar eerlijk gezegd vraag ik me af voor wie het dan wel is. In de biografie wordt gesproken over ‘fresh sounding’, maar ‘The Dark Parade’ klinkt zo flauw en gedateerd en deze stijl is in de loop der jaren zo veel interessanter uitgevoerd door andere bands (o.a. Body Count), dat het niet eens zo raar zou zijn om je af te vragen of de houdbaarheidsdatum hiervan niet al verlopen is nog voordat het album uitkomt.