Elke avond zijn 200 gelukkige fans aanwezig in de zaal. Dit selecte publiek laat zich beheerst horen, zit op stoelen en draagt mondmaskers. De aanwezigheid van ietwat humane warmte doet de band en de digitale kijkers uit alle windstreken deugd. We staan immers op een ‘make it or break it’ punt in de coronacrisis nu meer en meer mensen gevaccineerd zijn, al moeten we nog niet te vroeg victorie kraaien. Deze concerten zijn voorzichtig proeven van wat vroeger als vanzelfsprekend beschouwd werd en – for the time being – zijn live streams nog altijd beter dan niets.

Dit weekend in het teken van Moonspell heeft een nostalgische lading voor ondergetekende. Met name de eerste avond, op vrijdag 18 juni, gaat Moonspell vanaf 22u ver terug in de tijd. 25 jaar om precies te zijn, want dan kwam ‘Irreligious’ uit en lonkte het internationale succes naar de vijf Portugezen. We kunnen dit gerust hun doorbraakalbum noemen en ook hun beste uit die eerste periode. Voorheen waren we toen enkel vertrouwd met het nummer ‘Alma Mater’ dat op een verzamel cd prijkte en pas later leerden we het album ‘Wolfheart’ beter kennen. We waren benieuwd wat het zou geven om dit album nu, een kwart eeuw later, terug aandachtig te beluisteren in een live setting.

De opbouw met mysterieuze, religieus aandoende gezangen in ‘Perverse… Almost Religious’ terwijl de muzikanten in rood en blauw licht baden, leidt al meteen tot twee bekende knallers: ‘Opium’ en ‘Awake!’. Want als er vanavond iets duidelijk wordt, dan is het dat ‘Irreligious’ een flink aantal songs met eeuwigheidswaarde bevat. Naast de fikse grunts van Fernando Ribeiro, is er ook altijd het gotische element dat opduikt in songs als ‘For A Taste Of Eternity’ en ‘Ruin & Misery’. Brede toetsen van Pedro Paixão in ‘A Poisoned Gift’ en atmosferische passages in ‘Subversion’ doen ons realiseren dat het album toch ook wel veel sferische momenten herbergt. Sommige songs beleven we – zelfs als trouwe Moonspell fan – voor het eerst van op een podium. ‘Raven Claws’ wordt ondersteund door vrouwenzang. Daarna ontploft de boel met de kraker ‘Mephisto’, een vaste waarde in menige live setting van Moonspell. In mindere mate geldt dat ook voor ‘Herr Speigelmann’. Het is leuk om hier het theatrale element van de band wat meer op de voorgrond te zien treden. Het publiek scandeert ‘Moonspell’ en dan volgt de klassieker ‘Full Moon Madness’ met zijn gigantische riffs en epische aanstekelijkheid. Als er één song is die onsterfelijk is in het Moonspell repertoire, is het deze ode aan de maan.

Na deze integrale uitvoering zijn we benieuwd naar de bisnummers. Daarvoor kiest men allereerst twee songs uit het album ‘The Antidote’ (2003). Tijdens ‘In And Above Men’ en ‘From Lowering Skies’ ruilt Pedro de toetsen voor gitaar. Na het vlot rockende ‘Abysmo’ (uit ‘Sin Pecado’) grijpt men terug naar het album ‘Memorial’ dat we destijds met vreugde onthaalden, wegens terug heftiger. We genieten dan ook met volle teugen van het overweldigende ‘Finisterra’, gevolgd door het zachtere ‘Blood Tells’. Daarna maakt men de cirkel rond met een feestende uitvoering van ‘Alma Mater’. En daar hebben we de band mee leren kennen. Full circle!

Een dag later, op zaterdag 19 juni om 22u, schakelen we de live stream terug in. Vandaag zijn we zo mogelijk nog nieuwsgieriger dan gisteren, want Moonspell gaat nu heel het nieuwe album ‘Hermitage’ spelen. Dat kwam dit jaar tijdens de lockdown uit en de songs krijgen vandaag hun livedoop. Het zal vast een uitdaging geweest zijn om dit nieuwe materiaal onder de knie te krijgen, want meer dan ooit is dit album heel sfeervol, bij momenten zelfs Pink Floyd achtig. Intussen hebben we de plaat genoeg beluisterd om van een feest van herkenning te spreken. Dezelfde blauwe spots schijnen op een mistig podium wanneer de show aanvangt en de sfeer zit er in het publiek al goed in. ‘The Greater Good’ kent al meteen gevoelige passages, maar mooi is het contrast wanneer er dan ook ruwere zang in komt. ‘Common Prayers’ rockt meer op gotische wijze. Dan volgt één van onze favorieten: ‘All Or Nothing’. Toen we die videoclip als eerste kennismaking met ‘Hermitage’ bekeken, viel onze mond open van verbazing en ook vandaag genieten we intens van de Pink Floydiaanse gitaarsolo’s van Ricardo Amorim. Moonspell komt ook live goed weg met deze kalmere muziek en het dient gezegd dat Ricardo toch wel de ster wordt van deze avond. Hij laat zich volledig gaan in de schitterende solo’s – dikwijls ondersteund met zwevende keyboards – en opent zo een nieuw facet van deze ervaren band. Het titelnummer bevat terug krachtigere zang, het kalme ‘Entitlement’ beklijft, het instrumentale ‘Solitarian’ heerst, vooraleer ‘The Hermit Saints’ voor nog meer extase zorgt. De bindteksten zijn veelal in het Portugees – met soms een samenvatting in Engels – maar we maken er uit op dat Moonspell dit soort concerten ziet als iets van nu, maar niet voor de toekomst. Nog meer weemoed en prachtige klanken volgen in ‘Apophthegmata’ en ‘Without Rule’. Het lijkt soms wel alsof hier een andere band aan het werk is, progressieve rockfans mogen dit album niet over het hoofd zien! Wanneer het instrumentale outro ‘City Quitter’ de hoofdset besluit, hebben we iets unieks meegemaakt dat we niet hadden willen missen.

De klok wijst aan dat elf uur gepasseerd is, maar ook vandaag krijgen we een aantal bisnummers. Daar vliegt men er ruw in, met het oude ‘Wolfshade’. Maar ‘Breathe (Until We Are No More)’ trekt in feite de lijn van ‘Hermitage’ door, een sensitieve song die in het kader van de huidige wereldsituatie een bijkomende betekenis krijgt. Moonspell wisselt hard en zacht af, want ‘Shadow Sun’ uit ‘Life Eternal’ is beenhard, terwijl het vervolg even bijna akoestisch is. Als apotheose mag men nog eenmaal volledig losgaan op ‘Alma Mater’. Om 23u40 valt het doek en zijn we ons bewust van het feit dat dit toch weer een unieke kans was om speciale shows van Moonspell mee te maken.