Ongeveer een jaar geleden werd ik positief verrast door het debuut van Moonlight Haze, met in de gelederen voormalig Temperance zangeres Chiara Tricarico. Nauwelijks een jaar later ligt er alweer een opvolger klaar, dus het is duidelijk dat de band barst van de energie en creativiteit. En je raad het nooit, maar met ‘Moonlight Haze’ is het dezelfde positieve verrassing die zich meester van me maakt, maar tegelijk is dit wel een heel ander album dan ‘De Rerum Natura’.

Het album opent met een behoorlijke beuk erin met ‘Till The End’, wat door het opzwepende en de keyboardlijnen eigenlijk verrassend genoeg eigenlijk behoorlijk met Sabaton te vergelijken is. Dit natuurlijk op de vocalen na, want de vrouw die als Joakim Broden zingt ontmoet ik eigenlijk alleen maar in heftige nachtmerries. ‘The Rabbit Of The Moon’ geeft het album zijn eerste mystieke tint, iets wat een hoofdrol op zal eisen op het hele album, samen met de meer folky sound die we op de titelsong voor het eerst horen. ‘Under The Moon’ verenigt beide elementen in een prachtige semi-ballad, de melodramatische zanglijnen en gitaarspel vol emotie maken hier een van de mooiste momenten op dit album. Dat Moonlight Haze uitblinkt in de rustigere nummer is op zich al opvallend voor de Italiaanse bombastische metalscene, en dit is zonder meer een van de punten die deze band bijzonder maakt. Hetzelfde kan namelijk gezegd worden op de Nightwish-achtige ballad ‘Under Your Spell’, ook een juweeltje. De meer straight-forward power metal hymne ‘Enigma’ is in het Italiaans gezongen, maar een Engelse versie is bijgevoegd als bonustrack. We kunnen twee wat langere nummers tellen en nummer één daarvan is ‘The Dangerous Art Of Overthinking’. Ik ga dan ook maar niet te lang over mijn conclusie nadenken: een heel gaaf stuk muziek! ‘Nameless City’ is het andere lange stuk en is ook de afsluiter van het album. Het nummer doet exotisch aan, er wordt veel met symfonie en timing gespeeld en het doet daarom aan het Tunesische Myrath denken.

Dit album is minder toegankelijk dan de voorganger, dat van mij zelfs een voorzichtig stempel “pop-georiënteerd” meekreeg. De composities op ‘Lunaris’ zijn net wat complexer, maar daarom absoluut niet minder pakkend. Bijzonder hoe een jonge band als deze binnen een jaar tijd twee toch behoorlijk verschillende albums weet te schrijven, op te nemen en uit te brengen. Ik kijk nu alvast uit naar een vervolg. Op sociale media zijn er hier en daar fans die hopen op een tour samen met zusterband Temperance, die hoop deel ik zeker! Gezien deze split echter niet helemaal zonder kleerscheuren is verlopen denk ik wel dat dat de hoop van een dwaas is.