Dave Wyndorf: “Mensen zeggen dat wij (Monster Magnet) in het verleden leven en ze vragen waarom?! Ik zal je vertellen waarom, omdat het verleden gewoon beter was!”
Als je in een band speelt met een grote schare trouwe fans en je bent gewend om ongeveer het hele jaar door voor die mensen op te treden, dan kan het behoorlijk zwaar vallen als je door omstandigheden de deur niet meer uit kan. Voor Dave Wyndorf en zijn Monster Magnet geen reden om bij de pakken neer te gaan zitten en te kniezen. In plaats daarvan besloten ze productief te zijn en de wereld ‘A Better Dystopia’ te schenken. Een album met, vooral obscure, covers. Voor sommigen in metal-land een taboe, misschien wel omdat ze toch nooit zo goed als het origineel klinken (zegt Dave), maar in dit geval leverde het een parel op. We nemen met Dave een duik in het heerlijke verleden van hardrock!
Bart Meijer Ι 02 juni 2020
Goedemorgen Dave, hoe is het?
Ik verveel me echt te pletter. Het voelt heel ongemakkelijk om niet aan het touren te zijn.
‘A Better Dystopia’ heeft een aantal aangename verrassingen.
Ja, we hebben gekozen voor nummers die echt een speciale lading hebben. Natuurlijk hadden we ook wel ‘Smoke On The Water’ of ‘Iron Man’ kunnen doen, haha, maar ja, waarom dat doen? Niks ten nadele van die nummers, maar iedereen kent die. Wat wij nu hebben gedaan bood ons de kans om mensen kennis te laten maken met meer obscure liedjes, liedjes waar ik echt heel veel van hou en die al mijn hele leven in mijn hoofd zitten.
Hoe oud ben je eigenlijk? (64) Gewoon omdat je nog steeds zoveel energie hebt. Hoe hou jij je stem in vorm?
Nou, ik rook als een ketter, haha, maar ik drink niet en ik word ook niet (meer) stoned. Ik hou gewoon heel erg veel van zingen en doe het eigenlijk overal en de hele dag door. Ik zet albums op en zing mee, ik zing mee met de radio.
Dit zijn allemaal nummers uit een andere tijd. Als veertigjarige kan ik me alleen maar voorstellen hoe geweldig het moet zijn geweest om toen te leven. Hoe was dat?
Het enige dat ik deed in die tijd was geld sparen om albums, concertkaartjes en wiet te kopen. De creativiteit van toen was geweldig en ik dacht dat de wereld voor altijd zo zou blijven. Zo rond ’75 echter begonnen er dingen te veranderen en te verdwijnen. De muziek veranderde in radiovriendelijke geluiden en we kregen bands als Aerosmith, Boston en Kiss. Het hele freaky aspect begon weg te gaan.
Eerder was alles losjes en luid, met de hardste bijvoorbeeld Jimi Hendrix en Blue Cheer. Hardrock was nieuw, het was raar en het was cool! En fucking luid! Vanaf ’67 kregen we Zeppelin, Uriah Heep, Sabbath, Deep Purple en mensen vonden er niks aan! Alleen de tieners onder de 25 vonden het iets. Het was freaky omdat de zaaltjes donkerder waren, analoog, en het geluid was niet beter, maar wel veel luider. En er was niemand van boven de dertig. Dit duurde een jaar of vier, vijf, en toen verscheen het woord rockstar in de media. Toen ging het eigenlijk bergafwaarts. Alles werd groter en populairder. In elk geval, als je een jaar of twaalf bent opent je hoofd zich en daarom zal ik die tijd altijd herinneren als de beste tijd ooit.
Hoe raakte je geïnteresseerd in muziek? En met name rock en metal?
Ik luisterde naar de radio en hoorde daar de Beatles, de Rolling Stones, Beach Boys. Rond ’66 begonnen platen te veranderen. Mijn broer kwam thuis met platen van Jimi Hendrix en bijvoorbeeld ‘Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band’. Ik luisterde er naar en dacht, wow, dit is heel raar! Opeens werd de mainstream radio raarder en hippies namen FM radio over. Hawkwind, Frank Zappa and the Mothers! Het ging niet om het geld. Natuurlijk was rock ‘n roll een industrie, maar niemand verdiende er echt bakken met geld mee. Dit zorgde er voor dat niemand er mee ging klooien. Volgens mij hadden de labels geen idee waar ze mee in zee gingen, en dat was goed. Muziekwinkels werden groter en waren voor mij niet alleen een plek waar ik muziek kon kopen, maar ook waar ik er over kon leren. Er was toen nog geen internet, dus je moest op andere manieren aan informatie komen, en in die winkels was veel informatie over muziek.
Ik ging ook veel naar shows toe. Mijn ouders hadden acht kinderen en het viel ze dus niet op als ik weg was. Ik deed dat wel stiekem trouwens, vanaf mijn veertiende ongeveer. Het huis uit glippen en richting het treinstation, door Manhattan en naar de venue. Dan nam ik de laatste trein weer terug naar huis. Ze zijn er nooit achtergekomen, totdat ik het op heb gebiecht toen ik eenmaal volwassen was. Mijn vader begreep niks van wat ik allemaal deed, haha, totdat hij de eerste Monster Magnet hoorde, toen vertelde hij dat hij het eindelijk snapte.
Ik werd bijzonder gelukkig toen ik ‘When The Wolf Sits’ hoorde! Een nummer van Jerusalem, een band die ik beschouw als één van de beste ooit.
Ja, zeker! Ik heb dat nummer eerder al gecoverd met mijn eerste band Heart Attack. Eind ’74, begin ’75 kwamen we samen. Ik had een hele hoop platen en we dachten, welke nummers gaan we coveren? We speelden dit nummer op middelbare schoolfeestjes en de kinderen hadden er een hekel aan! Ze wilden Elton John en dat soort muziek. Dit album van Jerusalem had eigenlijk alleen maar een demo moeten zijn, maar Ian Gillan (Deep Purple) vond het zo goed dat het uitgebracht is. Er staan zoveel goede nummers op.
Ik heb er zelfs een tatoeage van.
Echt? Dat is wel heel gaaf.
Ja, een vriendin van mij gebruikt mij als haar canvas. Maar ik zie bij jou geen tatoeages?
Nee man, ik heb echt geen idee wat ik zou moeten nemen. Ik wil niet op mezelf tekenen of laten tekenen, ik bedoel, wat nou als ik later in mijn leven ineens andere ideeën krijg, dan zit ik vast aan die keuzes.
Niet iedereen in metal-land vind het cool om een coveralbum te maken. Waarom is dat?
Ik weet het niet. Er zijn wel slechte redenen om een coveralbum te maken: niemand heeft interesse in onze nummers, dus laten we maar iets van iemand anders spelen. Coveralbums kunnen je ook in de problemen brengen, omdat de originele nummers vaak veel beter zijn dan de cover die jij maakt.
Wij deden het omdat we echt heel, heel snel de studio in wilden duiken. Ik wilde aan de slag en iets maken terwijl we opgesloten zaten vanwege covid. Ik heb een miljoen liedjes in mijn hoofd, nummers die niemand kent en mij en Monster Magnet hebben geïnspireerd. Het is voor mij een album dat aan de basis ligt van Monster Magnet. We konden dit voor elkaar krijgen en tijdens de pandemie toch een album uitbrengen.
Zoals eerder gezegd staan er op ‘A Better Dystopia’ geen standaard rocknummers. Stel dat je een eendaags festival mag organiseren, welke bands zouden dan niet ontbreken?
Je bedoelt aller tijden? Een fantasie set? Pfff, dat is echt veel te veel gevraagd, mijn hoofd zou werkelijk ontploffen. Hawkwind, Hendrix, Stooges, Sabbath, alle garagebands uit de jaren zestig. Pink Fairies, The Music Machine. Het zijn er te veel! Hmm, alhoewel de meeste Stooges overleden zijn, kunnen we Iggy nog wel strikken. En Table Scraps natuurlijk.
Ben je ook wel eens benaderd om curator op Roadburn te zijn?
Ja, ik ben daar één keer voor gevraagd, maar dat ging niet helemaal zoals ik had gehoopt. Ik zat op dat moment aan de andere kant van de wereld en had het erg druk. Ik heb het een beetje verkloot. Er zou zoveel werk in gaan zitten, misschien dat dat enigszins onderschat wordt, en ik vond dat moeilijk te combineren met de dingen waar ik op dat moment al mee aan de slag was. Ik denk ook niet dat ik genoeg geschikte bands zou hebben kunnen bedenken.
Dave heeft het tijdens het interview regelmatig over de fourth dimension, ik vraag hem hoe een typische fourth dimension dag er uit ziet.
Nou, dat is minder spannend dan je nu misschien verwacht. Het meeste van mijn tijd besteed ik aan het aanklooien met muziek, zowel luisteren als maken, het lezen van boeken en door de stad rijden op mijn fiets.
In welk hokje zou je Monster Magnet plaatsen?
Ik ben een hardrocker, psychedelische hardrock muziek. Ik hou helemaal niet van heavy metal. Ik waardeer de kracht en techniek van metal, maar die platen hebben geen enkele humor in zich. Het is vooral onechte Broadway drama, een heleboel referenties naar de hel, slechte science fiction en horror. Het krijgt me gewoonweg niet in beweging, in tegenstelling tot hardrock en psychedelische muziek. Daar zitten intelligente woordspelingen in. Metal is mij te eendimensionaal.
Dan heb je ook nog girl metal, maar dat is net zo macho en mannelijk als de reguliere metal. Het krijgt mensen wel geïnteresseerd in dit soort muziek, maar als er een vrouw in de band speelt dan verwacht ik dat ze ook iets vrouwelijks en meisjesachtigs aan de band toevoegt. Het is leuk dat een vrouw kan grunten als een man, maar, ik snap de meerwaarde niet. Metal is erg conservatief geworden, bijna niemand neemt risico’s. Het doet me denken aan country muziek. Er is een bepaalde manier om dat te spelen en iedereen doet dat.
Dave neuriet een typische metal-opbouw.
En wat is het verschil dan met Monster Magnet?
Betere teksten. Ik ben echt niet beter dan de rest hoor, ik kan alleen maar doen wat ik leuk vind om te doen. Er zijn bepaalde wetten in werking in de conventionele wereld van harde muziek. Mensen zeggen dat wij (Monster Magnet) in het verleden leven en ze vragen waarom?! Ik zal je vertellen waarom, omdat het verleden gewoon beter was! Wat ik in metal hoor zijn mensen die mij proberen te domineren met veel volume en geschreeuw. Ingeblikte drama. Alle lichtshows zien er hetzelfde uit en alle instrumenten klinken hetzelfde, het rockt niet.
Ik weet dat ik nu als een klootzak klink, we begeven ons al sinds ons begin op het randje. Ik waardeer het metal gebeuren als ze optreden en live zijn, dat is wanneer die muziek echt tot zijn recht komt.
Wat is volgens jou de invloed van drugs en alcohol op muziek?
Dat heeft voor mij nog nooit goed uitgepakt. Het beluisteren wel, hardrock klinkt altijd beter na een paar biertjes en psychedelische muziek als je high bent. Maar wanneer ik probeer muziek te maken terwijl ik onder invloed ben, dan word ik non-productief. Ik heb het geprobeerd, maar er komt dan gewoon niks meer uit me. Ik weet dat er een bepaald, romantisch idee bestaat over deze substanties, maar…
En de Beatles dan, hebben die LSD gebruikt voor ‘Sgt. Pepper’s’?
Ja, de Beatles deden LSD in ’65 en vervolgens schreven ze over hun ervaringen daarmee. Ze beschreven die ervaringen als een trip, een echte reis zoals jij en ik van A naar B reizen. Het was iets bijzonders, ook omdat mensen in die tijd misschien één of twee keer in hun leven drugs gebruikten, in tegenstelling tot tegenwoordig. Nu is dat voor veel mensen dagelijkse kost.
Het grootste verschil met muziek toen en nu?
Ik denk vooral humor en dubbelzinnigheid. Daar hou ik veel meer van. De platen die toen uitkwamen, daar moest je echt je best voor doen, daar moest je inkomen. T Rex en Bowie, bijvoorbeeld, het leek alsof ze echt hele rare dingen zeiden, maar ik vond het leuk om die teksten te bestuderen. ‘The Slider’ van T Rex, als hij zingt “I have never, never kissed a car before”, daar zit iets seksueels in, de auto rijden op een seksuele manier. Een heleboel seks, coole dingen, maar dan verborgen. Dat is een beetje verdwenen uit de moderne muziek en pop cultuur.
Ik drukte mezelf uit door de albums die ik kocht, als in: “Ik kan niet echt uitleggen wat ik bedoel, maar als je de tweede kant van dat Sabbath album opzet dan snap je het precies!”
Er is geen dubbelzinnigheid meer en veel is oppervlakkig, zonder diepgang. Opnames maken is goedkoper dan ooit en dat zou eigenlijk de Gouden Eeuw in artistieke geschiedenis moeten zijn, maar iedereen, de hele wereld is precies op hetzelfde moment aan het praten en daardoor is het moeilijk om artiesten te vinden die nog wat zinnigs te melden hebben. Vermakelijk? Jazeker. Kunst? Zodra je innovatieve woordspelingen gaat gebruiken blijf je achter in het stof. Aandacht is heel duur tegenwoordig en praten is goedkoop. Mensen vinden rare dingen grappig. Honden en katten en een aap die iemand onder piest. Daar blijven ze naar kijken. Maar iets met inhoud, enige dubbelzinnigheid, dat raakt verloren omdat iedereen constant aan het woord is.
De naam Monster Magnet komt veel naar voren als je naar de geschiedenis van de stoner muziek kijkt. Hoe is dat?
Ik ben al blij dat iemand ons ergens om zal gedenken, haha. Ik had eigenlijk nooit de verwachting dat Monster Magnet langer dan drie jaar zou bestaan. Het kwam recht uit mijn hoofd en ging rechtstreeks in de band. Ik deed al mijn favoriete dingen samen in mijn hoofd in de vorm van muziek en dacht, laten we eens kijken wat er gebeurt als we dit naar buiten brengen. En er gebeurde een hele hoop meer dan ik had verwacht! Iemand zei toen: “Dit is stoner metal!” en ik vroeg hem waar de andere stoner bands dan waren. Maar die waren er niet. Het was iets dat door bands was bedacht. Oude riffs die superluid gespeeld werden. En voor je het weet zit je in een band die stoner rock wil spelen.
Ik hoorde Monster Magnet voor het eerst toen ‘Powertrip’ uitkwam. Ik dacht dat is een cool metal album, maar had nog niet door wat voor een rol jullie muziek speelde. Hoe kijk je terug op die plaat?
Hij was wel goed. Voor ons was het een prima album en hij deed het goed. Een meer diverse collectie van muziek dan voorheen en sindsdien is het erg gegroeid. Ik schreef dat album als een rock ‘n roll iets, lekker loungy, met hier en daar wat Stooges, wat Sabbath, en minder psychedelisch. Ik was bang dat het label ons eruit zou schoppen, maar verrassend genoeg werd het een commercieel succes. Haha, en eigenlijk kwam dat niet eens door de muziek. Ik dacht gewoon, ik plak er bankbiljetten en dikke tieten op en dan zal het wel verkopen. En ja hoor, het verkocht. Zo werkt dat in de Verenigde Staten. Geld en tieten.
Daarom vind ik Europa ook veel fijner, die kijken op een heel andere manier naar dingen. Die zijn op zoek naar kunst, die waarderen dat album wel vanwege de muziek. Ik denk dat we met ‘Powertrip’ geluk hebben gehad.
Is het nou “Spacelord mother mother” of “Spacelord motherfucker”?
Motherfucker! Zo heb ik het geschreven en zo zing ik het ook live. De originele titel van dat nummer was ook ‘Spacelord Motherfucker’, maar net op het laatste moment kwam er iemand van het label naar ons toe en hij dacht dat dit wel eens een hit zou kunnen worden. Om het radiovriendelijk te maken deed ik wat ze ook in de hiphop doen en veranderde ik “motherfucker” naar “mother mother”. Ik zong het wel zo: “mother other”, zodat het alsnog duidelijk was wat ik eigenlijk bedoelde. Het label had gelijk en ‘Spacelord’ werd inderdaad een hit.
Dave, enorm bedankt voor je tijd. Wil je nog iets zeggen ter afsluiting?
Het leven werkt op ondoorgrondelijke manieren. Ik wilde deze plaat al langere tijd maken omdat het in mijn hart zat, en toen kwam covid om de hoek en maakte het mogelijk om het ook daadwerkelijk te doen. Het was echt een plezier om te maken. Ik hoefde niks te schrijven, alles wat ik moest doen was mezelf terug brengen naar toen ik veertien was. Hoe kan ik deze nummers niet geweldig vinden? En het is ook wel eens leuk om over andere artiesten dan onszelf te praten, die zijn veel makkelijker op te hemelen dan onze eigen muziek.
Social media