Het was een grijze, kille dag en toen ik dacht dat ik de grauwe, Brabantse hemelen zou omruilen voor de blauwe, Utrechtse luchten had ik het compleet mis. Blijkbaar was deze hele dag ingesteld op de zware noten die die avond de lucht ingeslingerd zouden worden, want toen ik Utrecht Centraal uitwandelde miezerde het meedogenloos. Gelukkig was De Helling niet ver weg. Eenmaal binnen zag ik dat het nog niet heel druk was, maar terwijl het voorprogramma van die avond, Firebreather, zich voorbereidde druppelde de zaal langzaam maar zeker voller.

Toen Firebreather officieel het podium betrad was het even respectvol stil in de zaal, totdat Mattias Nööjd zijn gitaar aanstreek en een hoge gitaartoon door de zaal galmde. Hoe langer die toon aanhield hoe strakker het kippenvel op mijn huid stond en (een deel van) het publiek leek opslag in trance. Daarna begon de band aan zijn dodelijke stoner chanson en werden we onderworpen aan de heerlijke, zware riff. Firebreather gebruikte de instrumenten niet, ze droegen ze en gebruikte enkel die delen ervan die nodig waren om het publiek in een wazige roes te krijgen. De zaal was ondertussen goed vol en al na een minuut of twintig kondigde Mattias aan dat ze nog één nummer te gaan hadden. Gelukkig was dit een tien minuten durend epos dat er wederom in slaagde de zaal in vervoering te brengen en na afloop blies Firebreather onder luid gejuich de aftocht om het podium over te geven aan Monolord.

Uiteraard gaat hier een stage-wissel van een half uur aan vooraf, maar dat geeft de fans voldoende tijd voor een toiletbezoek, een babbeltje met bekenden, een sigaret te roken (buiten, want rookruimtes zijn gesloten) en natuurlijk om frisdrank te halen – het is tenslotte dinsdag. Een deel van de soundcheck, valt me nu op, is ook het instellen van kleine camera’s hier en daar zodat de show vanaf de kant van de artiesten goed kan worden vastgelegd.

Ook de heren van Monolord gaan weer even het podium af om daarna met een andere, meer sfeervolle belichting weer op te komen. Iedereen juicht en het is niet alleen het publiek dat er zin in heeft: als Monolord begint aan openingstrack ‘Where Death Meets The Sea’ zie ik dat het eeuwige enthousiasme waarmee de band op het podium staat nog niks is verminderd. Hevig headbangend – en ja, wij doen uiteraard mee, want hoe kan het anders – beginnen ze aan hun set en de zware riffs en weemoedige klanken van de stem van Thomas doen de zaal op zijn grondvesten schudden. De show gaat door en de band neemt ons via ‘Lord Of Suffering’ en ‘Audhumbla’ mee naar het eerste nieuwe nummer van de avond: ‘Bastard Son’. Het publiek reageert hier positief op – hetgeen niet vanzelfsprekend is als een band nieuw materiaal speelt – en het refrein wordt dan ook door een groot deel daarvan meegezongen terwijl vuisten in de lucht slaan.

Hierna gaan we verder met weer wat ouder materiaal, alhoewel ouder niet helemaal het juiste woord is gezien dat Monolord nog een jonge band is. Het is vooral het gitaarwerk en de melancholische vocalen die de sfeer zetten, maar dat zou niks betekenen als Mika Häkki, die zijn bas zoals altijd weer imposant en geweldadig door de lucht slaat, en Esben Willems niet zo ontzettend strak zouden spelen. Dan komen we aan bij ‘Larvae’, één van mijn favorieten van het nieuwe album, en de ultieme doomklanken die door de speakers dreunen slagen er uitstekend in om de koude, aangename rillingen over mijn rug te laten lopen, alleen maar om daarna ruimte te maken voor het plesante stoner anthem ‘The Last Leaf’. Hierna fuzzen de gitaren nog even door en eigenlijk weet iedereen wel hoe laat het dan is… ‘Empress Rising’ zal het laatste nummer van vanavond zijn en alhoewel de vaste bezoekers deze al menigmaal hebben mogen aanschouwen, blijft het een bijzonder goed (live) nummer dat Monolord nog steeds met overtuiging speelt. Geen verrassing, maar een mooie afsluiter.

Wat dat betreft is het wel heel prettig dat de band hun nieuwe album in hun setlist heeft verwerkt, want de nieuwe nummers zorgen er voor dat het bezoeken van een Monolord show interessant en enigszins gevariëerd blijft. Het was een mooie avond, maar tijd om naar huis te gaan. Als ik weer buiten sta merk ik dat de miezer van de middag is omgeslagen in harde, koude regen. Fijn.