Misþyrming is er de band niet naar om compromissen te sluiten of het de luisteraar makkelijk te maken. Wie de band al wat langer volgt weet dat. Zelfs de bandnaam is een teken van de eigenzinnigheid van deze IJslanders. Want hoe spreek je dat nu eigenlijk uit en waar zit die rare “þ” op het toetsenbord? (Spoiler: die zit er niet, je zult de ascii code moeten opzoeken).

Na een bliksemstart met een goed ontvangen debuutalbum ‘Söngvar elds og óreiðu’ en sensationele shows op zo’n beetje alle vooraanstaande metalfestivals van Europa werd het een beetje stiller, al gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat een zeker virus hier ook iets mee te maken had. Maar Misþyrming is terug, terug van nooit echt weg geweest, met het langverwachte derde album ‘Með hamri’ en daarop blijkt dat gedurende de drie jaar die zijn verstreken sinds voorganger ‘Algleymi’ niets van de scherpe randjes is afgeslepen. Integendeel, de songs zijn een sonische orkaan gemodelleerd naar het IJslandse landschap: gloeiende aswolken en kokende lava naast diepgevroren gletsjers. Ruw, nietsontziend en tegelijkertijd betoverend mooi. Ondersteund door een niet aflatende stroom blastbeats, geproduceerd door de van Svartidauði overgekomen drummer M.S., zorgen de ijskoude en dissonante gitaarklanken voor een naargeestig sfeertje dat prima past bij de typisch IJslandse black metal van Misþyrming.

Zonder enige genade of medelijden, om de twee centrale nummers maar even te parafraseren, worden de trommelvliezen afgeranseld met felle, razendsnelle black metal songs waarbij alles op zijn plaats valt. De al genoemde drumpartijen zijn wat je verwacht en hoopt te horen op een black metal album en de gitaren worden scherp, schel, snel en vooral tremolo gespeeld. Tot zo ver niets nieuws onder de zon, maar dat is slechts de eerste indruk en geheel tegen de traditie in is deze eerste indruk niet helemaal correct. Onder de onstuimige oppervlakte is ‘Með hamri’ meer, veel meer dan zomaar een knap gemaakt en agressief klinkend black metal album. Verrassend is een woord dat even goed past op album nummer drie. Dat wordt vooral duidelijk op kant 2 van het album, waar frontman Dagur Gíslason (D.G.) ineens zijn synthesizerverzameling naar voren schuift.

Op ‘Engin Vorkunn’ leidt dat tot een donkere schaduw die over het nummer valt, waarbij ineens de geest van misschien wel de beruchtste aller black metal prominenten over de band vaardig lijkt. ‘Engin Vorkunn’ is niets minder dan Misþyrming die een Burzummetje doet. Niet zo gruizig, bedompt en langzaam als de old school trve black metal, maar toch, het is bijna onmogelijk om in het simpele maar prominente keyboardloopje niet het basisthema van ‘Dunkelheit’ te horen. Op het hierop volgende ‘Blóðhefnd’ is de toon dan weer een stuk lichter. Na een begin met martiaal tromgeroffel en vet aangezette synthlagen sluit het (kortste) nummer vrij abrupt af met lieflijk gezang alsof we van het vagevuur ineens in de hemel zijn beland. Maar als het afsluitende ‘Aftaka’ na wat onbestemd en aarzelend gehakketak als vanouds losbarst is snel duidelijk dat dit een misverstand moet zijn. ‘Aftaka’ is als het ware full circle, met opnieuw de dissonante tremolo gitaren en de als een hagelbui op een zinken dak ratelende drums waarmee dit album begon en waarover D.G. zijn gal rochelt en spuwt.

Het is alsof Misþyrming bij de afsluiting van dit nieuwe album nog even duidelijk wil maken dat de band veelzijdiger is dan velen denken maar toch nog altijd in de eerste plaats aan black metal doet. IJslandse black metal weliswaar en zelfs binnen die kleine niche niet als alle anderen, maar toch. ‘Með hamri’ komt aan als een mep met een zware voorhamer en verbrijzelt en passant de hoop van vele black metal bands, want in het Asgard van de black metal, de plaats waar de in corpsepaint en zwarte kledij met veel ijzerwaar gehulde goden van het genre verblijven, is geen plaats meer. Misþyrming zit daar nu naast de allergrootsten en het lijkt slechts een kwestie van tijd tot de IJslanders aan het hoofd van de tafel zitten.