Vier jaar na ‘Close’ komt de Italiaanse eclectische doomformatie Messa met een nieuw album. Met ‘Close’ maakte de band de sprong van de underground naar grotere bekendheid en met ‘The Spin’ moet een volgende grote stap gezet worden. Opgenomen in alle rust in een 500 jaar oude villa in Noord-Italië en uitgebracht door Metal Blade zijn de verwachtingen hoog gespannen.

Twee dingen vallen direct op bij het beluisteren van ‘The Spin’: in de eerste plaats dat de band ontegenzeggelijk zichzelf blijft en tegelijkertijd zichzelf keer op keer opnieuw uitvindt en dat het hoog tijd wordt om het begrip ‘retro’ opnieuw te definiëren.

Om met het laatste te beginnen, er waren tijden dat iedere band, vooral als de band in kwestie doom, sludge of stoner maakte, op de een of andere manier teruggreep naar de vroege jaren zeventig, de tijd van de proto hardrock en heavy psych. Hoe anders is het anno 2025. Als er tegenwoordig wordt teruggekeken dan is het naar de jaren tachtig, de tijd van de new wave, shoegaze en vette synthesizers. Messa doet niet anders. Waar op ‘Close’, het doorbraakalbum uit 2021, nog volop geëxperimenteerd werd met oriëntaalse psych, daar zijn de referentiepunten op ‘The Spin’ eerder Siouxsie and the Banshees en andere gothic supersterren uit het verleden zoals Sisters of Mercy, Virgin Prunes en Killing Joke. Inspiratie an sich was niet voldoende, het als studio dienende antieke landhuis werd volgepropt met zoveel mogelijk authentieke apparatuur om die jaren tachtig sfeer zo goed mogelijk vast te leggen. Alles moest echt uit die tijd zijn, van de drums en versterkers tot de mengpanelen, effectpedalen en natuurlijk de keyboards die zo kenmerkend zijn voor die periode, zoals de Yamaha CP80 piano en de Roland Juno 106.

Het resultaat is bijzonder en anders dan anders. Zoals eigenlijk ieder album van Messa anders is dan het vorige, het ‘Live at Roadburn’ album – logischerwijs – uitgezonderd. De oud, doedoek en luit waarmee ‘Close’ werd verrijkt zijn in geen velden of wegen meer terug te horen, de elektrische piano mocht blijven, net als de momenten waarop de band ineens pure jazz ten gehore brengt. ‘The Dress’, met ruim acht minuten het een-na-langste nummer van het album is voorzien van een lang, zwoel, jazzy tussenstuk om tegen het eind groots en meeslepend, bijna als stadionrock, te eindigen. Stadionrock in heavy psych stijl, dat dan wel weer. Alsof dat niet eclectisch genoeg is, in het nummer erna pakt de band de delta blues bij de lurven, of de horens, wat je wil. In het tweede deel van het album gaan alle sluizen open en blijken er geen grenzen meer te bestaan. ‘Reveal’ begint met rammelende slide gitaar en openbaart vervolgens de vetste riffs van het album. 

En toch, hoe anders ‘The Spin’ ook is in vergelijking met ‘Close’, het is nog steeds honderd procent Messa. Dat komt voor een groot deel natuurlijk door de ongelooflijke stem van zangeres Sara die ook nu weer in staat is te schakelen van breekbare introversie naar galmende furie en daarmee andermaal het middelpunt is van alles wat er op ‘The Spin’ gebeurt. Van heavy riffs en thrashy gitaarsolo’s, via blast beats naar jazzy intermezzo’s. De metal van Messa is ondefinieerbaar, een hutspot van ogenschijnlijk onverenigbare elementen: doom, prog, punk, blues, jazz, black metal en darkwave, waarbij dus nu zoals gezegd een flinke scheut alternatieve eighties. Zoals het hoort is het slotnummer de plek waar alles samenkomt, de samenvatting en apotheose. Alle verschillende lijnen, alle invloeden en de diverse subtiele – en soms minder subtiele – verwijzingen zijn samengebald in ‘Thicker Blood’, dat eindigt met een paar woeste oerschreeuwen.

Als je Messa hebt leren kennen met ‘Close’ dan moet je wel even schakelen. Dit is geen ‘Close’ deel 2. Zoals de band zelf aangeeft, is stilstand het laatste wat ze wil. Eerst en vooral willen de bandleden zichzelf verrassen, door buiten de eigen comfortzone te gaan en zo betere muzikanten en artiesten te worden. Iets doen wat ze nog niet eerder hebben gedaan, want je kunt twee keer hetzelfde doen, een derde keer wordt het saai. Maar zoiets wordt iedere keer moeilijker. Met dat in gedachten is de conclusie dat het experiment honderd procent geslaagd is.