Rapa Nui, oftewel Paaseiland heeft altijd een aantrekkingskracht gehad voor mij. Bij het zien van de hoes van Merryweather Stark hun laatste werkstuk, heeft het eigenlijk al stiekem punten gescoord. Een van mijn eerste strips die echt indruk maakte was “De reuzen van Mu” van Bob Morane en ook heb ik dit schitterende eiland zelf mogen bezoeken met in ons gezelschap ook nog een afstammeling van Jacob Roggeveen, de ontdekker van het eiland. Maar goed, we zijn hier voor de muziek. De heren Neil Merryweather en Janne Stark zijn tenslotte toch wel muzikanten waar wat van verwacht mag worden.

Die muziek is eerlijk gezegd op de meeste vlakken niet zo opzienbarend als voorgenoemd eiland en zijn beelden, maar misschien wel precies zoals men van deze mannen zou verwachten. Dit is vrij standaard  heavy rock, veelal gestoeld op een blues gerelateerde basis die zeker heel kundig met veelal vrij technische invullingen uitgevoerd is. Zo zijn bijvoorbeeld ook de baslijnen van Merryweather echt een oplettende luistersessie waard. Toch kan al dat vakmanschap niet voorkomen dat een liedje als geheel soms een beetje saai en vooral doelloos in arrangement kan klinken. Vooral in enkele nummers met tragere melodielijnen en vaak langgerekte zanglijnen, kan één en ander soms bijna zeikerig overkomen. Toch is dit album door de duidelijk hoorbare muzikale kwaliteit en de meesterlijke bijdragen van Janne Stark een album waarvoor je alleen maar waardering kan hebben. Met name over het soleerwerk van Stark kan ik alleen maar positief zijn; deze man is een gitarist van de buitencategorie en kan ieder nummer naar een hoger plan tillen met zijn bijdragen. Dat is ook precies wat hier gebeurt.