Toen de Duitse band Coverrock in 2015 stopte besloten vier bandleden om een doorstart te maken in de vorm van een nieuwe band. Zo ontstond de groep Mental Season. Het duurde een aantal jaren maar in april dit jaar kwam het debuutalbum uit, die ook ‘Mental Season’ werd genoemd.

De muziek die de band maakt is het beste te omschrijven als symfonische rock met een progressief sausje, denk dan aan Genesis of misschien zelfs Marillion. Dat doen de Duitsers niet verkeerd. De composities zijn heel aardig en zeer toegankelijk, waardoor eigenlijk iedereen wel makkelijk naar de muziek kan luisteren. Ook instrumentaal bewijzen de muzikanten dat ze ervaren rotten zijn in hun vakgebied, de liedjes zijn dan ook vakkundig ingespeeld. De vocalen zijn dan misschien nog wel het zwakste punt van het album, zanger Steve Pritschet is niet de meest diverse zanger in de wereld maar hij heeft wel een typisch stemgeluid. Of je dat een fijn stemgeluid vind zal per persoon verschillen, zelf vind ik het wel interessant maar mis wel wat diversiteit in zijn zang.

Het debuutalbum van Mental Season is dus zeker niet slecht maar toch weet het niet helemaal te overtuigen. De muziek is daarvoor net niet bijzonder en interessant genoeg, dit ligt voornamelijk aan de composities maar ook wordt ik niet ondersteboven geblazen door het instrumentale geweld. Ja, de muzikanten kunnen prima spelen maar er mist gewoon iets wat de muziek de moeite waard maakt om keer op keer te blijven luisteren. Als dat geen fantastische composities zijn dan moet het elders gecompenseerd worden, en dat is niet het geval. Het is gewoon een heel degelijk album dat iets beter is dan het gemiddelde symfonische prog rock album dat ik voorbij zie komen, maar toch nog wel ver is verwijderd van de top. Leuk, maar niet echt bijzonder.