Sommige bands lijken erop uit te zijn om vooral niet gevonden te worden in webshops en platenzaken. Goed, de naam Medico Peste is gelukkig prima te alfabetiseren, maar een albumtitel als ‘ב: The Black Bile’ maakt het leven dan toch weer wat moeilijker (en laten we hopen dat onze website er geen html-spaghetti van maakt!). Voor wie het zich afvraagt: ב (bet) is de tweede letter van het Semitische ‘alfabet’ (eigenlijk heet dat anders, maar laten we het bij een albumrecensie houden en er geen taalcollege van maken). Juist, het gaat hier dus om het tweede album van deze Poolse black metalband.

Op ‘ב: The Black Bile’ laat de band uit Krakow een zeer gevarieerd soort black metal horen, dat laveert tussen de extreme dissonantie die al zoveel bands hebben afgekeken van Deathspell Omega, en een meer melodieuze insteek. De woorden ‘melodie’ en ‘Polen’ roepen al snel associaties op met Mgła en dat is in geval van Medico Peste ook helemaal niet onterecht, want pestdokters The Fall en E.V.T. maken tevens deel uit van de live line-up van eerstgenoemde band. Bij vlagen is dat ook wel enigszins te horen op ’ ב: The Black Bile’, maar veelal klinken de meer melodieuze stukken op de plaat heel anders en doen ze sterker denken aan wat Behemoth deed ten tijde van ‘Pandemonic Incantations’ en, in iets mindere mate, ‘Satanica’.

Pestdokters hebben echter maskers met lange neuzen, dus het is wellicht niet zo raar dat deze heren een stuk verder over de schutting van de black metal turen dan eerdergenoemde bands. De biografie spreekt van avant-garde, een woord dat vaak ten onrechte wordt gebruikt, maar in dit geval klopt het wel. De zeven songs op het album zijn doorspekt van onconventionele riffs en wringende, hoogst ongebruikelijke en ongemakkelijk klinkende passages. Het begin van ‘Numinous Catastrophy’ doet daardoor heel sterk denken aan Virus. Medico Peste roept echter vooral herinneringen op aan het eveneens Poolse, zwaar ondergewaardeerde Lux Occulta.

Dat klinkt allemaal behoorlijk veelbelovend, toch? ‘ב: The Black Bile’ heeft gevarieerde, redelijk originele sound, een goede productie, en alle muzikanten verstaan zeer zeker hun vak. Toch blijft het enthousiasme over deze plaat ietwat achterwege. In de toekomst zou Medico Peste wellicht heel leuke dingen kunnen gaan doen, maar hoewel dit tweede album een prima aanzet is, vallen de puzzelstukjes nog net niet in elkaar. De productie is krachtig en verzorgd, maar net iets te droog, en het ontbreekt vooral aan een uitgesproken eigen sound. Dat laatste maakt dat Medico Peste op deze plaat weinig charismatisch overkomt. Daarnaast zijn lang niet alle passages in de lange songs even memorabel, waardoor het album ondanks de variatie in tempo ietwat kabbelt.

‘ב: The Black Bile’ mag dan weliswaar (nog) geen voltreffer zijn, maar belofte is er wel. Aangezien het laatste album van het eerdergenoemde Lux Occulta alweer zes jaar oud is en hun laatste metalplaat inmiddels 19 kaarsjes mag uitblazen, is het te hopen dat Medico Peste binnen afzienbare tijd wel een topalbum aflevert.