Alle aandacht is gericht op het hoofdmenu, Masters Of Reality. Tijdens een duistere, psychedelische intro komt de vierkoppige band plus Chris Goss het podium op, water en plectrums in de aanslag. De aandacht gaat naar het icoon van deze avond Chris Goss tijdens een eerste, rustig nieuw nummer ‘I Have A Dream’. Meteen daarna komt er al een beetje magie in de lucht, want ‘Doraldina’s Prophecies’ beukt meer en bevat betoverende uitwaaierende klanken die ons zeer bevallen. Trots meldt Goss dat hij vele herinneringen heeft aan Gent en dat hij een speciale band heeft met de stad. Als treffend voorbeeld staan er twee Belgen op het podium om hem deze tournee te begeleiden. Erg bekend in die kringen is Aldo Struyf (keyboards en in sommige nummers gitaar) en de driftig ronddansende gitarist Steven Janssens (is bijvoorbeeld te zien in een clip van Mark Lanegan, ja de wereld is klein). Maar laat er geen twijfel over bestaan: de frêle ogende man achter de microfoon leidt de dans.

Het titelnummer van ‘Deep In The Hole’ is als volgt aan de beurt, aangekondigd als hoempapa track, maar dan wel snedig gezongen. Terug naar het eerste album gaan we met ‘Joe Brown’, terwijl het lijzig gezongen ‘Why The Fly?’ een duik neemt in ‘Welcome To The Western Lodge’. Ook ‘Third Man On The Moon’ dateert uit het verleden. Men kiest kriskras songs die ook qua timbre behoorlijk wisselen in stijl. Men werkt toe naar een eerste hoogtepunt met het sterke, nieuwe ‘Sugar’. Verlangen is een wederkerend thema in Goss’s songs, dat wordt prachtig geïllustreerd tijdens het psychedelisch uitwaaierende ‘Rabbit One’. Wanneer Chris doorleefd zingt ‘I wish I was a bird, birds can fly’ en temidden van verheven klanken naar het konijn (‘Rabbit One’) evolueert, is dit echt een klasse apart. Nieuw werk was er ook nog. De oosters getinte riedel in ‘All Comes Back To You’ is fraai en de single ‘Tap ‘n’ Go’ mag niet ontbreken, al is dat eerder een vlot niemendalletje. Het materiaal van ‘Sunrise On The Sufferbus’ – zonder twijfel het meest psychedelisch klinkende album van de band – brengt ons met het op akoestische gitaar gespeelde ‘100 Years (Of Tears On The Wind)’ weer naar betere oorden. Dit is de aanloop naar de apotheose, dat lijdt geen twijfel, want ‘Theme For The Scientist Of The Invisible’ kunnen we dromen als intro. Eerst wild rockend, daarna vervormde tokkelende gitaren… en een uitgebreide voorstelling van de bandleden inclusief – leidt NIET naar ‘Domino’, maar wordt nogal verwarrend gekoppeld aan ‘The Blue Garden’. Wat natuurlijk ook een knaller is om te eindigen in schoonheid. De band verdwijnt even in de koulissen. Het is wel een beetje ontluisterend dat Chris Goss niet goed te been is en echt door een roadie van zijn stoel naar de zijkant begeleid moet worden, maar zo is het nu eenmaal. In de bisnummers kiest men voor de luchtige zijde van ‘Sunrise On The Sufferbus’ met het vlot rockende, ondeugende ‘She Got Me (When She Got Her Dress On)’ en ‘Ants In The Kitchen’ (wie maakt daar nu een nummer over, grappig…). Het was dus een set met veel variatie waar we toch met plezier aan terugdenken, ook al stond de gitaar heel dominant in de mix (pijnlijk snerpend zelfs op sommige momenten) terwijl ik Chris amper verstond tijdens de bindteksten. Ging je ergens anders staan, dan was er weer een ander instrument dominant en de rest ondergesneeuwd. Dat was wel spijtig, maar voor de rest niets dan lof.