Marty Friedman behoeft nauwelijks introductie, zo dunkt me althans. De tegenwoordig in Japan woonachtige snarenplukker heeft een resumé om enorm tegenop te kijken. De meeste metalfans kennen hem als sologitarist van Megadeth waarmee hij misschien wel het beste thrashmetalalbum ooit maakte: ‘Rust In Peace’ (1990). Voor die tijd timmerde de krullenbul al aan de muzikale weg bij Hawaii en Cacophony.

Na zijn periode bij Megadeth maakte Marty vooral soloplaten, ‘Drama’ is zijn zeventiende als het allemaal goed heb geteld. Ik moet zeggen dat ‘Drama’ mij positief heeft verrast. Op een aantal (wat rustigere) tracks is het niet alleen de gitaar die in het middelpunt staat, maar ook viool en piano. Toch zijn het juist die tracks (‘Song For An Eternal Child’, ‘Triumph’, ‘Deep End’) die me de verrassing bezorgen. Mooie, goed opgebouwde instrumentale tracks met kop en staart en prachtige melodieën die niet zouden misstaan op een soundtrack van een goede film. Ideale muziek voor je brakke zondagochtend dus. 

Toch heeft Marty ook aan zijn oude fans gedacht want op een track als ‘Thrill City’ valt genoeg te rocken en te headbangen. Op ‘Dead Of Winter’ is het even schrikken geblazen vanwege de vocalen. Mooi pop/rock liedje overigens. Ook ‘2 Rebeldes’ is een vocale track wat niet gek is omdat het om hetzelfde nummer gaat als ‘ Dead Of Winter’ maar dan met Spaanstalige teksten (en een andere zanger).

Omdat het album behalve ‘Thrill City’ niets met metal of hardrock te maken heeft geef ik het geen punten maar dat wil niet zeggen dat ‘Drama’ drama is. Verre van dat zelfs, het album is een aanrader voor gitaarliefhebbers en liefhebbers van instrumentale (film-)muziek.