Marko Hietala heeft er al een rijk gevulde muzikale carrière opzitten, maar sinds hij in 2021 het ontzettend populaire Nightwish verliet, is er tijd vrijgekomen om o.a. zijn soloalbums te maken. Hij begon al heel jong de band Tarot met zijn oudere broer. Daarna was er Synergy waarin we toen ook Aleksi Laiho (Children Of Bodom) aantroffen en vanaf 2001 stond zijn leven twintig jaar in dienst van Nightwish. Midden in de lockdowns was het tijd om te bezinnen, te vechten tegen zijn depressies en het kalmer aan te doen.

Eerst verscheen ‘Pyre Of The Black Heart’ nog voorzichtig alleen voor de Finse markt, maar er kwam een Engelse versie en nu dus ‘Roses From The Deep’. Op alle vlakken toont de nieuwe worp meer zelfbewustzijn. Was het debuut nog een soort aftasten van allerlei stijlen en richtingen, dan is ‘Roses From The Deep’ een veel meer coherent werkstuk. Het zal metal fans ook beter bevallen, omdat de uitstapjes naar andere genres overgoten zijn met een flinke laag gesmolten metaal. Dezelfde band heeft hem geholpen van begin tot einde (van componeren tot arrangeren als het ware) en je merkt dat ze nog beter op elkaar ingespeeld zijn. Begrijpelijk, want ze kennen elkaar al jaren van andere zijprojecten.

‘Frankenstein’s Wife’ is een titel die je niet zo meteen verwacht bij de folkachtige klanken en zang van de eerste song. Het aangenaam rockende nummer is wat filmisch en heeft een puik refrein en gitaarsolo. De hoekige gitaar riffs van ‘Left On Mars’ en het timbre doen wat denken aan ‘Kashmir’ van Led Zeppelin, maar de grootste verrassing is hier dat het een duet met Tarja Turunen is, de vroegere Nightwish zangeres. Zoals iedereen wel zal weten, werken ze terug regelmatig samen, zelfs samen op tournee. En dan is ‘Left On Mars’ een logisch vervolg. ‘Two Soldiers’ is introspectief en kalm, maar het is ‘Dragons Must Die’, de langste track in het midden van dit album, dat de aandacht trekt met zijn progressieve aanpak. Hier gebeurt er veel in één nummer. Er wordt naar hartenlust gemusiceerd en zelfs van stijl veranderd, maar de vurige gitaarsolo’s van Tuomas Wäinölä mogen we zeker niet vergeten te vermelden. De gitarist kleurt alle songs prachtig in met zijn instrument. Ook een knap nummer is het met akoestische gitaren startende ‘The Devil You Know’. Deze bluesy popsong wordt frivool en smeuïg door Marko gezongen tot Tuomas’ gitaar weer het woord neemt. Even later is ‘Tammikuu’ een song in de Finse taal en net wat ruwer, maar afronden doet men terug erg sensitief. Weemoedig, met prachtige bluesy gitaarsolo en symfonische arrangementen op de achtergrond is de titeltrack een nummer dat je uitnodigt om de kaarsen aan te steken en te ontspannen bij deze integere muziek. Marko Hietala heeft dat goed gedaan. Hij zal er waarschijnlijk niet zo’n hoge toppen mee scheren als met zijn vorige band, maar je goed voelen is belangrijker in het leven.