Het twaalfde studioalbum van Marilyn Manson is gearriveerd! Het is naar mijn idee, behalve wat controverses, heel lang stil geweest rondom deze artiest/band, maar als ik kijk naar om de hoeveel tijd er nieuwe albums verschijnen valt dat toch wel erg mee. Het is vier jaar terug dat ‘We Are Chaos’ ons ten deel viel en dit nieuwste werk, ‘One Assassination Under God – Chapter 1’, is een gepaste beloning voor wie er op aan het wachten waren.

Dat zal een gevarieerd publiek zijn, want door de jaren heen is Manson wel Manson gebleven, hij heeft toch ook een verscheidenheid aan stijlen en geluiden de revue laten passeren. Als ik terugdenk is Manson onderdeel van een groot deel van mijn leven. Vanaf de middelbare tot en met nu en dat is dertig jaar. In eerste instantie omdat hij het, net als ik, met een heleboel dingen niet eens was en tegen dingen aanschopte en dat deed met een boel bombarie. Dat was precies waar een jongen die veel nadacht over het leven behoefte aan had. Na de initiële reeks boze en baanbrekende albums – alles tot en met ‘The Golden Age of Grotesque’ – leek er een soort rust over Marilyn Manson te komen en veranderde de toon en aard van de muziek.

Voor fans die meer Antichrist wilden was dit wellicht een dreun, en voor fans die toe waren aan meer Manson en minder van hetzelfde brak er een nog betere tijd aan. De albums die volgden varieerden van heavy en industrieel (wat we al gewend waren) naar swingend, groovy, wat rustigere vaarwateren en een meer persoonlijke kijk in het turbulente bestaan van de heer Manson. Het was alsof de man groeide en ontwikkelde en ons daar deelgenoot van maakte.

‘One Assassination Under God’ lijkt alles dat vooraf is gegaan op een geweldige manier tot een homogeen geluid te kneden. Het is, samen met ‘Eat Me Drink Me’, het meest toegankelijke Manson album tot nu toe. Hier en daar schemeren zelfs radiovriendelijke passages door de donkere nevel van zijn zieke brein en de teksten zijn niet meer zo direct vijandig en kwaadaardig. Er is een bepaalde volwassenheid in gekropen, een bijna doomy melancholie, die de luisteraar aanzet tot enige mate van reflectie. Maar elk van de negen nummers is onmiskenbaar Manson: tragisch met een dikke vleug industriële invloed. Wat opvalt, nog meer dan op voorgaand werk, is dat Manson zijn chansons echt zingt en daar bijzonder veel melodie en gevoel in weet te verwerken. Dit album klinkt als een lome, warme middag tijdens een mislukte lente. Die uitdrukking weet ongeveer wel de drama en het gevoel van onheil waaruit deze plaat bestaat samen te vatten. De muziek is fris, nieuw en tegelijkertijd herkenbaar. Stuk voor stuk pareltjes, deze nummers, maar waar ik bijzonder euforisch van word is ‘Meet Me In Purgatory’. Er is iets aan dit nummer waar ik gewoon blij van word. De simpelheid, de ontzettende groove, de manier waarop elke zin binnenkomt, de helderheid van het refrein. Dit is zo’n nummer dat helemaal af is, helemaal klopt.

Een voorlopige kroon op de Marilyn Manson discografie (de indicatie ‘Chapter 1’ lijkt te duiden op een vervolg), waarop prima te horen is dat de beste man erg op dreef is en dat het onheilige vuur dat begon op ‘Portrait of an American Family’ nooit minder fel is gaan branden. Laat je meevoeren op een heerlijke high, waarop het enige dat oud voelt, ondanks dat “I need destruction, I want towers to crumble, mothers tossing babies from the windows above” de heftigste lyrics zijn, de Explicit Lyrics sticker is, die er meer voor de routine opgekwakt is dan als waarschuwing.