Twee jaar geleden maakten we kennis met de Finse melodieuze doom/death metal formatie Marianas Rest, toen ze via Napalm Records het album ‘Fata Morgana’ uitbrachten. Toch was dit geen debuut voor het Finse zestal, want eerder brachten ze al twee albums op kleinere schaal uit. Nu is er – ze mogen dit jaar tien kaarsjes uitblazen – het vierde album ‘Auer’ en dat is weer genieten van begin tot einde als je ook te vinden bent voor bands als Swallow The Sun en Insomnium (om even twee landgenoten te vernoemen).

Meteen na de release van vorig album begon men al nieuw materiaal te schrijven, want ‘Fata Morgana’ met live shows bekronen was toen toch onmogelijk. Het maakt dat de heren meer tijd konden besteden om een volgend album af te werken en ‘Auer’ laat dan ook weer een nog steeds groeiende band horen die meer en meer een eigen geluid aan het vinden is. De acht nieuwe songs hebben een gemiddelde lengte van zes à zeven minuten en hebben een verregaande weemoed, de rasperige grunts/screams van Jaakko Mantymaa, fraai sensitief gitaarspel en ondersteunende zwevende keyboards gemeen, maar er zijn genoeg fijne vondsten om telkens lichtjes anders te klinken.

Er zit een heus concept achter ‘Auer’, het album geeft een cyclus weer, meer daarover kan je lezen in ons interview. De titelsong opent de schijf met bedachtzaam gitaarwerk plus duister gesproken tekst, maar kent weldra een uitbarsting met riffs en wanhopige screams/grunts. De ornamentele leads en synths bieden ons wat elke melodieuze doomfan in hogere sferen brengt. De sample met een akelig gesprek aan het begin van ‘Diseased’ gaat over in een stuwende track waaruit wanhoop blijkt, maar weer met erg mooie melancholische muziek omkranst. Er is ook een pittige acceleratie aan het einde dat dicht bij black komt. De muziek van Marianas Rest is rijk aan textuur. Luister eens naar de repetitieve melodie doorheen ‘Light Reveals Our Wounds’… bijzonder hypnotisch, zeker in combinatie met de gebroken stem tijdens enkele spoken word passages. In het midden van dit album prijkt ‘White Cradle’, een verstilde compositie met erg mooie, serene cleane zang en dat is een primeur voor de band. Het is slechts één voorbeeld om de dynamiek en ontwikkeling bij deze band uit Kotka te illustreren. Elke song heeft een boeiende opbouw om de spanning erin te houden en als slagroom op de taart wist men voor de laatste track ‘Sirens’ ook nog een vocale gastbijdrage van Aaron Stainthorpe (My Dying Bride) te bemachtigen. Zijn gesproken en sereen gezongen passages zijn echt dramatisch beklijvend. Pas later wint de song aan ruwheid met een verwoestende gitaareruptie en de vertrouwde schreeuwerige grunt van de Finse frontman. Van begin tot einde is dit een meesterwerk in melodieuze doom/death metal!