Manuel Barbará is een nog onbekende progressive metal gitarist die is afgestudeerd aan Berklee College of Music. Dan kan je dus wel een beetje gitaarspelen. Daarnaast is hij ook componist van moderne klassieke muziek en heeft hij geprobeerd die kennis te gebruiken bij het schrijven van een solo album met instrumentale prog metal. Met hulp van Nick Thorpe (bass) en Joey Ferretti (drums) heeft hij in maart zijn eerste album uitgebracht onder de noemer ‘Moonrise’.

Volgens Barbará zijn de liedjes zorgvuldig gecomponeerd zodat ze meer zijn dan alleen een verzameling aan flitsende gitaartrucjes. Dat is inderdaad wel een beetje een probleem bij instrumentale metal albums en, om eerlijk te zijn, misschien niet geheel te ontkomen. Ik ben het in ieder geval grotendeels met hem eens, het album is geen excuus geworden om de ene gitaar solo na de andere aan elkaar te rijgen. Toch vind ik het wel een beetje een riff-festijn geworden en ontbreekt daarbij ook nog wel een verhalend element in de composities. Instrumentaal is het knap wat er wordt gespeeld en doet het sterk denken aan het hardere werk van Haken, maar dan zonder vocalen uiteraard. Maar alleen toffe riffs en knappe solo’s zijn voor mij niet genoeg om een album echt goed te maken, er zal echt een opbouw en verhaal in moeten zitten. Ook hoor ik niet echt hoe zijn ervaring in het schrijven van klassieke composities heeft bijgedragen aan het album. Dat is natuurlijk helemaal niet erg, maar ik had stiekem wel een beetje gehoopt op iets unieks.

Op zich is ‘Moonrise’ een prima debuutalbum, Barbará laat zien de potentie te hebben om hele vette muziek te maken. Maar er zullen nog stappen moeten worden gezet om de composities meer inhoud te geven, zodat je echt naar een liedje luistert in plaats van een veredelde jamsessie. Ook zou ik persoonlijk graag zien dat er een zanger(es) bij komt kijken, voor mij is dat toch wel een gemis wanneer de composities niet al te verhalend zijn. Toch is een goede score wel verdiend, tijdens het werken was het namelijk prima om op de achtergrond te spelen maar het is zeker geen top-plaat om actief naar te luisteren.