Met alweer twintig jaar op de teller een vierde album op de releaselijst bewijst Manimal een blijvertje te zijn in het Scandinavische metalwereldje. Voor degenen die de band niet kennen, denk aan een Judas Priest die eigenlijk nooit iets anders zou willen dan zijn eigen klassieke album ‘Painkiller’ eindeloos te coveren en te variëren. Voorganger ‘Purgatorio’ was een ijzersterk album en mijn verwachtingen van ‘Armageddon’ zijn dan ook hooggespannen.

Met ‘Burn In Hell’ opent het album met volle kracht, maar misschien net iets teveel van het goede. Als je continu op 110% zit, is het lastig dynamiek in je muziek te brengen, en dat is precies waar deze opener de steek laat vallen. Het daaropvolgende titelnummer bevalt dan weer een stuk beter, maar het is pas bij ‘Slaves Of Babylon’ dat is echt onder de indruk raak. Zanger Samuel Nymann weet hier niet alleen het ontzagwekkende bereik van ene Rob Halford te benaderen, maar ook zijn ijzingwekkende venijn wat op Priest klassiekers als ‘Touch Of Evil’ het vlees van de botten doet smelten. Bij ‘Forged In Metal’ gaat de band de clichékant op, maar met de pure kracht die die retestrakke viertal weet uit te braken is dat eigenlijk alleen maar vet. Het is op ‘Path Of The Unknown’ dat de band iets afwijkt en meer de stijl van het eigen eerdere album ‘Trapped In The Shadows’ benadert.

Veel meer dan typische Judas Priest style heavy metal laat Manimal op dit album nauwelijks horen, dat brengt mijn beoordeling iets lager dan die van de vorige platen die wat diverser klonken. Echt een probleem is dit natuurlijk niet, want het zegt heel wat over wat je kan als je als band de metal gods ook maar kan benaderen. Manimal is en blijft een moddervette band en ‘Armageddon’ is een dijk van een klassieke metal plaat. Verplichte kost voor alle fans van de metal zoals hij in de jaren ’70 en ’80 was!