Het is soms moeilijk – zoniet onmogelijk – om de vinger op de zere plek te leggen om de precieze oorzaak te achterhalen waarom sommige bands in het genre plots superpopulair worden en anderen noeste arbeid blijven uitoefenen in de subtop of lager. Meestal is het een samengaan van verschillende factoren, zoals weinige tournees, andere verplichtingen qua werk en familie, of misschien het zingen in een voor de meeste Europeanen onverstaanbare moedertaal. Gelukkig laat het Zweedse Månegarm zich niet uit het lood slaan door deze externe beperkingen en dus kunnen we drie jaar na ‘Ynglingaattens Öde’ weer een vertrouwde portie Viking metal met enige elementen van black metal en folk tot ons nemen dankzij het uit Norrtalje afkomstige Månegarm.

Daar kijken we telkens naar uit, want het kerntrio blijft altijd vrij dicht bij de essentie, maar nodigt heel wat gastmuzikanten uit op viool (Martin Björklund), fluit (Janne die pakweg twaalf jaar geleden de band verliet) en vrouwelijke zang. Ellinor Videfors is een vaste kracht, maar ook Liv Hope Lenard (titelsong) en Erik Grawsiö’s eigen dochter Lea (in opener ‘I Skogsfruns Famn’) dragen een vocaal steentje bij. Op die manier is dit elfde volledige album – wanneer we de EP ‘Urminnes Hävd – The Forest Sessions’ even niet meetellen – een muzikale reis doorheen heel wat verschillende sferen.

‘Likgökens Fest’ en de eerste track bevatten daarbij de grootste portie black metal, maar dan wel van de epische soort dat Immortal groot maakte. Viking metal! Kloeke samenzang die klaar en helder klinkt hoort daarbij. Invloeden van klassieke heavy metal horen we in de gitaarsolo’s en vanaf ‘Rodhins Hav’ begint de viool in vele songs voor heerlijke momenten te zorgen. De meest speelse en opgewekte tracks – met de meeste folk invloeden – zijn ditmaal ‘Till Gudars Följe’ en ‘Skild Från Hugen’, al bevat dit laatste zowat het hele arsenaal kunstgrepen dat de band maar kon bedenken. Met zijn zeven minuten speelduur is daar ook ruimte voor. Het is een talent op zich hoe Månegarm herkenbaar kan blijven en toch altijd blijft boeien. Fans van eerlijke Viking metal die nooit een knieval voor de commercie maakte, kunnen dit blind aanschaffen. De teksten zijn overigens nog steeds in het Zweeds. Wie begint te watertanden bij namen als Thyrfing, Mithotyn, Einherjer of Skyforger, mag zeker niet onbekend blijven met dit Zweedse Månegarm!