In volle voorbereiding om dit 23^e (!) album van Magnum te bespreken, las ik het nieuws op 9 januari dat gitarist Tony Clarkin die zondag 7/1 was gestorven. Weg was mijn inspiratie omdat ik zo geschokt was, want enkele weken terug las ik wel dat de tournee voor dit nieuwe album afgelast was omdat Clarkin een ongeneeslijke ruggengraatziekte had, maar dat het zo’n vaart zou lopen, dat had niemand verwacht. Het is dus in een heel andere gemoedstoestand dat ik me toch nog wijd aan een laatste bloemlezing na al die jaren trouwe dienst.

Zanger Bob Catley en gitarist/componist Tony Clarkin uit Birmingham, het leek welhaast een Siamese tweeling, die ook na 50 jaar elk jaar in januari een nieuw album uitbrachten. Gevolgd door een tournee. Het is dus met een ‘heavy heart’ dat ik kennis neem van het nieuwe materiaal. Want dat is prima spul, typisch Magnum zou ik zeggen. ‘Run Into The Shadows’ is lekkere pomprock met rustig gitaarwerk en de welbekende warme stem van Catley die we ook van Avantasia kennen. De tekst is een aanklacht tegen oorlog, een statement dat actueler is dan ooit. Het illustreert meteen het statement van Clarkin dat ze geïnspireerd worden door alle landen die ze bezoeken als band, hun artistieke ervaring en wat er allemaal gaande is op deze wereld. Erg mooi is ook dat Clarkin altijd een enorme dierenliefhebber was en zijn familie vlak na zijn dood een fonds opgericht heeft om dieren in nood te helpen.

De volgende songs, het gevoelig gezongen titelnummer en het beschouwende ‘Some Kind Of Treachery’, worden voorzien van een symfonisch glamourlaagje en koortjes. De vlotte pomprock van ‘After The Silence’ en het ZZ Top achtige rocknummer en single ‘Blue Tango’ gaan erin als zoete koek. In het laatste komen welluidende keyboardsolo’s (Rick Benton) en gitaarsolo’s voor. Een beetje zweven doen we tijdens het contemplatieve ‘The Day He Lied’ terwijl ‘The Seventh Darkness’ swingt door de blazerssectie van Chris ‘BeeBe’ Aldridge (sax) en Nick Dewhurst (trompet). Luisterend naar de volgende teksten ga je onvermijdelijk hints zoeken over Clarkin’s wereldbeschouwing en zijn gezondheidstoestand in de laatste jaren. Dit album is in de isolatie van de pandemie geschreven, maar zijn rugpijn zal zich wel al eerder gemanifesteerd hebben voor het harde verdict van ‘ongeneeslijk’ viel. Zo is ‘Broken City’ zowel een schets van de teloorgang van Europese steden als van de mens zelve. Al blijkt de kracht om te vechten uit het luchtigere ‘I Wanna Live’, maar is ‘Borderline’ een sfeervol (bijna etnisch getint) einde van deze waardevolle plaat. Een groot muzikant en componist is heengegaan, we zijn hem dankbaar voor zoveel fraaie muziek die voortleeft na zijn dood. ‘Here Comes The Rain’ is waarschijnlijk de zwanenzang.