Dat Noorwegen zich muzikaal niet enkel focust op extreme metal, wordt nog dagelijks bewezen door Karisma Records. Er blijkt ook een heel interessante progressieve rock scène te gedijen en ditmaal gaan we Magic Pie onder de loep nemen. Deze band werd opgericht in 2001 door gitarist – en ook vandaag nog het meesterbrein – Kim Stenberg. Ook in het oogspringend is de elastische jaren zeventig stem van de IJslandse Eirikur Hauksson die werkelijk een indrukwekkende bijdrage levert. De man heeft zelfs met Ken Hensley gewerkt aan diens solocarrière en het zit er dik in dat ik hem dan live aan het werk gezien heb met het Uriah Heep opperhoofd in zijn ‘Noorse’ begeleidingsband in het Nederlandse Goes, ook alweer jaren geleden.

Magic Pie is nu toe aan het zesde album met de gewichtige titel ‘Maestro’. Een release waar reikhalzend naar uitgekeken werd, want vorig album ‘Fragments Of The 5th Element’ dateert al van 2019. Het wordt een ontdekkingstocht waarbij – zoals men zegt – de juiste snaar geraakt wordt. We gaan van start met een eerste deel van het opus magnum van deze plaat dat bijna twintig minuten lang imponeert. ‘Opus Imperfectus Pt. 1 – The Missing Chord’ vangt heel symfonisch aan met waardige klassieke sounds tot Kim reeds betoverende klanken uit zijn instrument tovert. Pas na vier minuten is er zang van Eirikur met enig theatraal elan. (op de hielen gezeten door backing koortjes). Het is een gepassioneerd verhaal, al blijven we in het duister tasten of het hier over een welbekende meester gaat. Let wel, er komen ook stevige riffs voorbij en vuurwerk in de vintage keyboards solo’s en gitaarsolo’s. Aangeraden voor fans van Pink Floyd, Genesis, Dream Theater, Yes en Deep Purple zegt men. Reken maar! Als klap op de vuurpijl is er devote, weemoedige koorzang om dit opus te besluiten. Doet Noords aan. Van een knaller om te beginnen gesproken… Al beklijft ‘By The Smokers Pole’ meteen door iets totaal anders: de soberheid en diepgang, gecreëerd door zwevende klanken, een aangrijpende tekst die meesterlijk gebracht wordt en solo’s die je raken tot op het bot. Ik wed dat Stenberg grote bewondering heeft voor David Gilmour (Pink Floyd), Mark Knopfler (Dire Straits) en Steve Hackett (Genesis). Dan zitten we natuurlijk in de galerij der groten, maar waarom ook niet? De band kan echter ook scheurend rockend uit de hoek komen. Hardrock met Hammondorgel uit vervlogen tijden krijgt een hedendaagse allure in ‘Name It To Tame It’ en hier begrijpen we heel goed de link met Deep Purple, zelfs in de zang (Ian Gillan, jawel). Nog een rock in de branding is het ruwer gezongen ‘Someone Else’s Wannabe’ en ik heb een donkerblauw vermoeden dat de band dit letterlijk neemt door allerlei kleine fratsen van anderen te gebruiken, ook tekstfragmenten. Een soort persiflage die toch grappig en verfrissend is! Ben ik de enige die dat opmerkt? In elk geval is er tussen die twee rockers nog een kort, ingetogen nummer ‘Kiddo…’ met akoestische gitaar en zang geïnspireerd door Bowie (denk ik toch). Om af te ronden is er het tweede deel van hun opus dat beklijft door een grande finale vol pathos in de theatrale zang, moog ornamenten en schitterend gitaarwerk. Wow, wat een ontdekking! Dit is een meesterlijke plaat in progressieve rock stijl!