Het Duitse Mad Max draait ondertussen veertig jaar mee in de wereld van de rock en metal. Afgaande op de recensies te vinden in ons Lords Of Metal archief bracht de band wisselende kwaliteit op hun albums. Eerlijk gezegd heb ik Mad Max nooit echt op het netvlies gehad, behalve dat ik wist dat de band bestond. Dat gezegd hebbende kon ik dit album neutraal luisteren zonder gehinderd te worden door eerdere kennis van de discografie van deze Duitsers.

Opener ‘Hurricaned’ is een lekkere binnenkomer, zeker omdat daar Ronnie Romero op te horen is (waar haalt de beste man toch de tijd vandaan) die zijn geweldige stemgeluid etaleert op deze uptempo rocker. Dat belooft wat voor de rest van het album! Het volgende ‘Talk To The Moon’ is ook een fijne rocker maar al wat minder spectaculair en heavy. Het nummer heeft zo zijn mindere momenten in het refrein dat wat simpel is en voorafgegaan wordt door een wel heel erg jaren tachtig geluid. Eigenlijk gaat dat het album zo door. Nummers die nooit ergens heel hard knallen maar door het geleverde muzikale vakmanschap redelijk overeind blijven. Twee opvallende tracks zijn er nog wel te noemen. Als eerste is dat ‘The Blues Ain’t No Stranger’ waarop Oz Fox van Stryper een fenomenale solo aflevert. Een lekker midtempo heavy rocker waar er meer van mochten zijn op dit album. De andere track is ‘Take Her’, een Rough Cutt cover met Paul Shortino die de zanglijnen deelt met Michael Voss. Samen met ‘Hurricaned’ absoluut het beste nummer van dit album. Concluderend is het eigenlijk een doorsnee hardrock album: best leuk, maar verre van geweldig.