Dankzij het talent, charisma en doorzettingsvermogen van Robb Flynn is Machine Head een begrip geworden in de metal scène. De Bay Area iconen komen op 25 april met het elfde studioalbum ‘UNATØNED’ af, om ons een denderende 41 minuten nieuwe muziek te geven. We voelen nog steeds een gezonde spanning en opwinding om dit te ontdekken, want elk album kan verrassen. Heel oppervlakkig bekeken kunnen we de albums van Machine Head in twee categorieën indelen: de avontuurlijke muzikale exploten die resulteren in lange, epische songs waar je een ware kluif aan hebt en de thrash granaten die raak mikken in al hun beknotheid. Punt 1: dit album bestaat uit elf compacte songs en een intro.

Er is al heel wat inkt gevloeid over de wisselende bezetting van de band. Steeds met Robb Flynn aan het roer op gitaar en zang, maar ‘UNATØNED’ is verder het werk van bassist Jared MacEachern (in de band sinds 2013) en nieuwere leden Matt Alston op drums en gitarist Reece Scruggs (nieuw!). Voor de productie speelt Flynn meer op zeker. Hij heeft zelf een flinke vinger in de pap daarbij, maar wordt bijgestaan door Zack Ohren (engineering). Mix en mastering was in de handen van Colin Richarson an Chris Clancy. Bovendien werd het nog eens extra gemastered door Ted Jensen en zijn assistent Justin Shturtz. Als het dan nog niet indrukwekkend klinkt… wel, wees gerust, dat doet het!

Titels van de songs en het album moeten (weer) verplicht in hoofdletters geschreven worden, terwijl elke letter o als ø geschreven moet worden. Een manier om de vluchtige journalisten af te remmen met extra werk, zodat ze eens gaan nadenken bij wat ze schrijven? Wie weet? Na een bijzonder korte intro weerklinkt piano. Even maar, want daar zijn de hoekige riffs van ‘ATØMIC REVELATIØNS’, aangevuld met opgejaagde grunts. Hij wil wat kwijt, dat is duidelijk, maar voor we het beseffen is Flynn al een stap verder met zijn welbekende cleane, ietwat lijzige zang die altijd charmeert. Deze wisselwerking is altijd effectief, we krijgen er nog een flitsende gitaarsolo bovenop. Even opruiend, maar ook zwaar en log, is de eerste single/video ‘UNBØUND’ dat een wervelend manifest van gramschap is. Nog een sterke troef van de band, daar worden we ons van bewust tijdens ‘ØUTSIDER’, een semi-slachtofferrol die de band en metalheads met plezier op zich nemen. We bevinden ons nog een klasse hoger wanneer we ‘NØT LØNG FØR THIS WØRLD’ leren kennen, de eerste song in de geschiedenis van de band die volledig clean gezongen wordt. Dit komt dicht in de buurt van de structuur en sfeer van een ballade, maar op één of andere manier blijft het toch stoer. De welbekende groove metal heerst in ‘THESE SCARS WØN’T DEFINE US’. Noteer dat Flynn nooit verhalend, maar verkondigend klinkt. We zijn weer meteen verloren met dat onweerstaanbare refrein, maken een buiging voor de extra zinnige tekst en genieten van de vinnige gitaarsolo. Vervolgens gaat Machine Head nog een stapje verder met ons verrassen. Er volgt met ‘DUSTMAKER’ een atmosferisch, ambient achtig intermezzo met enkel een zwoele vrouwenstem op de achtergrond. ‘BØNESCRAPER’ houdt het ook even sereen en clean, maar stoot dan door met brullende zang. Toch weer een heerlijk refrein, het vlees wordt tot op het bot van de beenderen geschraapt. ‘ADDICTED TO PAIN’ wisselt af qua zang, bekend terrein. Ah, de piepende gitaarsound hadden we nog niet gehad, toch een handelsmerk van Machine Head. Dat verwelkomen we in het langste nummer ‘BLEEDING ME DRY’ dat een heel mooi beschouwend begin heeft. Het gaat dan ook over het verwerkingsproces van de dood van Flynn’s moeder. Nog opmerkelijk is de afsluiter. ‘SCØRN’ is een pianoballade, mijmerend en sensitief gezongen en reflectief, maar uiteindelijk heeft het toch nog een krachtig einde. Interessanter dan we verwachtten met zo’n bondige songs. Het is straf dat Machine Head ons zelfs met korte songs kan verleiden tot een welgemeend ‘proficiat’ voor weer een ander muzikaal manifest van deze huidige tijd. Klasse!