Lunatic Soul is het soloproject van zanger/multi-instrumentalist Mariusz Duda dat hij in 2008 opstartte als vehikel voor inspiratie die hij niet kwijt kon bij hoofdband Riverside. De vorige albums bevatten nogal veel elektronica, iets waar je dient van te houden, maar op dit zevende studioalbum ‘Through Shaded Woods’ keert hij terug naar zijn oorsprong op meerdere vlakken. Ten eerste door een sobere, organische aanpak. Geïnspireerd door de Poolse wouden die hij herinnert uit zijn jeugd, schreef hij zes lange songs die invloeden vertonen van Scandinavische en Slavische folk. Niet dat onze sympathieke Pool nu ineens aspiraties heeft om als Viking door het leven te gaan. Neen, eerder is hij beïnvloedt door bands als Heilung en Wardruna, maar ook Death Can Dance laat zijn sporen na in het esoterische karakter van sommige passages. Er werden geen bijkomende instrumenten aan toegevoegd, dus geen violen of toeters of bellen uit de folk kast. Dit is het eerste soloalbum dat Duda ook daadwerkelijk helemaal alleen schreef en opnam. Je hoort (akoestische) gitaren, bas, keyboards en percussie. En natuurlijk de mooie warme stem van hemzelf die altijd sporen van melancholie in zich draagt.

De helende omgeving van de natuur doet haar werking. ‘Navvie’ is opvallend opgewekt met kwieke akoestische gitaren en verheven zang. Het lange ‘The Passage’ vangt weemoedig aan, maar buigt al spoedig naar een ritualistische aanpak met repetitieve patronen die langzaam aan kracht winnen. In het titelnummer klinkt de vervormde stem onwerelds. Je krijgt een spirituele boost wanneer je ontvankelijk bent voor transcendentale muziek, zoals bij de cadans in ‘Oblivion’, dat helemaal rond een sterke folk melodie gebouwd is en daarom ultra aanstekelijk. Een andere lange turf is ‘Summoning Dance’ en daarin wordt naar hartenlust gestoeid met progressieve, dansende klanken, effecten, beschouwende stukken en toch wordt er ferm gerockt. Heel wat te beleven op dit album, passend wordt er dan ook opgewekt, maar vrij dromerig geëindigd met ‘The Fountain’ wanneer alle muizenissen in het hoofd verdwenen zijn achter reuzengrote eiken en een weldadige rust zich meester maakt van muzikant en luisteraar. Dit is een album dat tot de verbeelding spreekt, gemeend en weloverwogen gemaakt is en dus één van de beste in de solodiscografie van Mariusz Duda.