Lucky’s Regio Metalfest 2021 – Rijssen, zaterdag 16 oktober 2021
“Hier heb ik anderhalf jaar op gewacht, geachte bandleden van Rotten Remains!”
Het is wel even wennen, maar de deuren voor evenementen gaan toch echt weer open. En wat kies je dan om na al die tijd, als een soort nieuwe ontgroening, als eerste weer live te gaan zien? Een festival natuurlijk. Het prachtige Lucky in Rijssen (wat op zichzelf een tamelijk gelovige kern is, maar metal is hier nooit een probleem meer) was het toneel voor een breed scala aan bands, met name genretechnisch. En ik weet niet hoe u daar over denkt, maar 10 bands in hetzelfde genre gaan mij uiteindelijk vaak toch een beetje vervelen, dus de organisatie bediende mij op mijn wenken. Alle bands die vanavond spelen hebben wel gemeen dat ze uit Overijssel en/of acceptabele straal van Rijssen komen. Dus in dat opzicht zouden Pestilence, Asphyx (niet beiden), Delain en zelfs Vandenberg er hebben kunnen staan.
18 oktober 2021 I Tekst: Ramon van Hengel; fotografie: Musicshots69
De kerntaak die wat mij betreft bij een festival hoort, is nieuwe bands aan het publiek tonen. Of in elk geval relatief nieuw voor dat publiek. Ikzelf zou voor een aantal bands van vanavond uit mezelf niet snel uit huis gaan, maar nu ze er toch zijn, pak ik ze mooi even mee, met een aantal verrassende resultaten.
Uiteraard ontkom ook ik niet aan mijn gebruikelijke zaterdagse verplichtingen (a chief editor’s life isn’t ALL rock n’ roll, you know?) en daardoor mis ik een deel van het festival. Dus bij deze mijn welgemeende excuses aan Black Rabbit.
Anderhalf jaar geleden zagen we de laatste bands, streamingevenementen niet meegerekend. Nu was ik in de stellige overtuiging dat de laatste band die ik voor de lockdown zag het gezelschap Dream Theater was, dus in dat opzicht zouden de zangers vanavond een makkie hebben aan mij tevreden te stellen. Uit ons archief blijkt echter dat het toch Iron Maiden tribute band Maiden UniteD was. En Dougie White en Jeroen Voogd zijn wat lastiger te overtrefen. Enfin, ik ga er maar met een blanco vel in.
De tamelijk charismatische rockers (met 2 hoeden en 2 petten) van Trailer Trash Tramblers breken mijn anderhalf jaar oude ban en ze krijgen ondanks het vroege tijdstip de eerste beweging op gang , zij het heel voorzichtig . “Sodder’n Rock” uut it boekie. Als ik het goed verstaan heb. Als genre bekoort het me niet, maar ik zie wel dat ze goed opereren in de hoek waarin ze zitten, met aandacht voor appearance. Ze gaan met een dikke voldoende en evenzoveel voldoening over hun optreden naar huis. En laten we eerlijk zijn, als een bassist een Rickenbacker mee het podium op neemt, dan MOET je gewoon gaan kijken. En voor het gitaarspel zit je ook wel goed bij de band, moet ik zeggen. Zo’n sologitarist wil elke rockband wel hebben.
Mass Decline uit Kloosterhaar heeft goed nagedacht over wat ze wel (en niet) aandoen op het podium en verkleden zich aldaar tijdens de soundcheck. Met 2 SKG Nighthawks heb je de presentatie sowieso al bijna in de pocket. En dat bleek wel nodig, want de aankondigingen tussendoor zijn in alle eerlijkheid ronduit stuntelig. De band doet een appèl op de ons-kent-ons mentaliteit van het oosterse publiek. Ik krijg nog mee dat ze openen met ‘Intoxicated’. De zaal loopt al iets voller, maar een echte blijvende indruk laten ze, op mij althans, niet achter. En de Slayer cover liep ook niet geheel vlekkeloos. Maar een lekkere pot herrie zetten ze wel neer. Goeie strot van zanger Frank Joustra, zijn timing kon af en toe iets beter, alsook zijn luchtgitaarmoves, maar hij brengt de show als leider van het podium wel thuis, die kun je er wel bij hebben. Ze hebben ook een goeie drummer (Joey van Eyck) moet ik zeggen, leuke riffs, maar dit niveau lijkt voor nu het dak van het succes nog wel even te zijn. Maar het is 1e optreden in deze line-up, dus ik mag er naast zitten.
De band 7th Fellony heb ik even gemist, maar ik hoorde nog nét hoe Rebel Yell de afsluiter was van de set. Wat mij weer even met de neus op de feiten drukt dat ik toch inmiddels heel wat bijzondere muzikanten heb mogen spreken. In dit bijzondere geval Steve Stevens. Als de gelegenheid zich voordoet zal ik de band 7th Fellony wat meer aandacht schenken.
Coverband Rotten Remains heeft een bandnaam gekozen die past bij een death metal band ,zoals je death metal wilt. En dat spelen ze dan ook. Met attitude, een goede gitaartandem en ritmesectie en een zanger die (ondanks bril) zich meer dan redelijk weet te manifesteren op een podium. Ik zit kennelijk nog niet helemaal in mijn gebruikelijke focus en dus heb ik pas later in de set door dat het een coverband is. Dus net als bij eerdere bands komen ook hier covers voorbij, maar hier wordt ik wél enthousiast van. Hier heb ik anderhalf jaar op gewacht, geachte bandleden van Rotten Remains! Om Tom Warrior te citeren: ugh! Overigens is de bandbezetting niet de enige reden om vaak aan Bolt Thrower te denken. Hun cover van ‘For Victory’ lijkt Rotten Remains op het lijf geschreven, magistraal uitgevoerd. Ook Sepultura (Inner Self) is niks om je voor te schamen. Integendeel. En zo nog even door. Ik ben niet zo’n fan van coveren, maar met deze set ownen ze de nummers die ze spelen gewoon. Als ik al kritiek wil geven, de 2e gitarist mag wel wat meer naar voren. Detail. Afsluiter “Override Of The Overture” (Dismember) is er eentje voor de fijnproevers, ik had als ik de band van advies mocht voorzien voor Sepultura als afsluiter gekozen. Of tóch Bolt Thrower?
Sezpool begint rond etenstijd, maar al bij het soundchecken straalt de band uit gedecideerd te zijn. Zelf noemen ze zich “de vuigste rockband uut Twente“, maar ik heb nog nooit een rockband zichzelf in relativerende termen horen aankondigen. Enfin, 10 minuten na de voorgestelde tijd wordt alles duidelijk. Hun alternative, stevige rocksongs hebben in elk geval tempo en ballen. Vuig? Daar zijn ze veel te opgeruimd voor, als band. En dat is een compliment. Niet dat rock van mij niet zweterig mag zijn, maar Sezpool straalt wat meer klasse uit dan dat en zou ook voor alternative metal door kunnen gaan. Ik ben niet per se de doelgroep voor hun muziek, maar er valt niets aan de show af te dingen, zelfs met 1 gitarist blijft de energie overeind, en de waardigheid geborgd. Prima show, waarin originaliteit en gelaagde emoties verstopt zijn in spierballenmuziek. Het had wat meer publiek verdiend, maar dat gaan ze met deze dynamiek vast wel vinden binnenkort. Maar dat publiek is eten, zo merkt de zanger op, oordelend op de geur van eten (of wat er voor doorgaat) die de zaal vult. Alle vier de bandleden hebben iets bijzonders en bij elkaar nog ietsje meer zelfs. Als je geprikkeld raakt door deze omschrijving, ga deze band zeker even een keer checken.
Van Putrefied Corpse hadden we de gitarist (Arno Ket) al gezien in Mass Decline. Hij doet me vaag denken aan Deicide gitarist Chris Cannella, en ditmaal speelt hij Jackson (volgens mij de Demmelition) maar dat terzijde. De band heeft voor de grap de setlist op A1 formaat laten drukken, tot hun eigen hilariteit, waarmee ik andermaal verraad alvast sfeer te proeven tijdens de soundcheck. De ironie, de zanger heeft “HOU JE BEK” achterop zijn shirt staan. Nou, dat doet hij bepaald niet.
12 minuten later dan gepland, belooft de intro onheil en geweld. En de band levert. De guttural death metal is lomp, maar kent ook groove en zal in meerdere opzichten de associatie met Cannibal Corpse rechtvaardigen. Maar ze zijn zeker geen kloon. Smerig, strak, afwisselend en daarmee zeer onderhoudend. De zaal is al wat voller en dat doet Putrefied Corpse zichtbaar goed. Ze lossen de verwachtingen ruimschoots in, wat mij betreft. Ondanks een drumstel dat het geweld na een paar nummers al niet aan kan en dat probeert weg te lopen van zijn meester. Echt een heerlijke show met een fantastische frontman.
Zoals gezegd, een festival met (bijvoorbeeld) alleen maar brutal death metal is leuk, maar op een gegeven moment weinig verrassend meer. Dus dan is afwisseling wel zo prettig. De Nederlandstalige rockband Staal is zo’n band waar ik links en rechts veel over heb gehoord, ook vanwege de link met Killing Cult Society (sekteverdelger, zeg maar) maar waar ik nooit écht mee in aanraking ben gekomen. Je kan tenslotte ook niet alles, in de meest letterlijke zin, blijven volgen. Maar al snel wordt duidelijk dat hun Nederlandstalige rock ook wel een béétje een ver-van-mijn-bed-show is. Maar, dat omarmen ze en ze vragen het publiek de verwachtingen ten aanzien van grunts even bij te stellen en gewoon gezellig mee te doen. En de respons is zowaar energiek. Leuk, maar ik besluit toch even aandacht aan de innerlijke mens te besteden. Maar ik pik op de achtergrond wel wat mee, dat verdienen ze tenslotte, na de positieve energie die ze zelf de zaal in slingeren.
De band staat als een huis/huuske en ze leveren vol overgave. De gitarist doet me trouwens aan Joost Zwagerman denken. Los daarvan, Staal bestaat louter uit volbloedmuzikanten, dat is me direct duidelijk. Ik schijn een Herman van Veencover (met grunt zelfs) gemist te hebben. Die had ik denk ik liever gehoord dan de cover van de oermoeder van gothic, Mary Servaes, die al véél langer in grote jurken rond liep. Mexico, je krijgt er hoe dan ook reactie op. Nogmaals, well-done, maar niet helemaal wat ik zoek ik een band.
Off the record, de dj is wel heel erg gek op Slipknot, ieder ombouwblok (van een half uur) komen ze wel voorbij, in een playlist die toch al vrijwel volledig op core leunt. Daar had best wat meer afwisseling in gemogen.
Deem Index dan. De band met één van de beste bandnamen van Nederland laat meteen zien dat ze weten hoe het hoort. De krijsende zang van Ronald Stempeyn, de pompende ritmesectie en de sterke melodieën waar de band om bekend staat rechtvaardigen de ombouwtijd. Als het je smaak niet is, dan wordt dat het wel, want er tekent zich een duidelijk klasseverschil af. En over smaak valt nog te twisten, maar over klasse niet meer. Er speelt dan ook stiekem een extra bandlid mee met de bassiste, die ik van hieruit een voorspoedige zwangerschap wens. Het verschil zit hem in muzikaliteit, maar zeker ook in de presentatie. Tijdens de nummers dan, ertussen is de gespeelde verlegenheid wat ongemakkelijk, maar een kniesoor die daar op let. Origineel is het zeker wel, dat moet ik hem nageven.
Als je voor Deem Index kwam, ga je blij naar huis. Helemaal als je hoopte de zanger nog even zingend in de pit tegen te komen. Wat een energie heeft die gast! Hij maakt samen met de bassiste Leonie de introverte podiumpresence van de 2 gitaristen meer dan goed. Zo geef je een optreden.
Als er één band is vanavond die weet hoe je een podium moet ownen, dan is het wel The Heritance. Volledig op Bo-EL gitaren, goed bebaard en met hoog opgetrokken zweetbanden, als je die lui voor een tweede keer ziet, weet je direct ze al eerder gezien te hebben. Die maken echt wel een blijvende indruk. Dan heb ik het nog niet eens over de blijdschap die van het podium afstraalt (op de immer serieuze zanger Dennis na, uiteraard. Want die moet een ander shirt dan de rest dragen), het opheffen van de (bas)gitaren en de melodieuze thrash-death die bijzonder origineel en aanstekelijk is, met hele rake en goed uitgevoerde breaks. Of over de kuhr synchroonheadbangen (3x woordwaarde) nog maar te zwijgen. Allemaal “fuck yeah” momenten waardoor je graag naar The Heritance gaat kijken.
Weer zijn er problemen met drumstel , maar dat wordt nu gewoon tijdens de show opgelost en de band laat zich niet stoppen. Ze spelen zelfs nog een nieuw nummer, dus niemand die weet of dat helemaal ging zoals het moest, maar met de overtuiging waarmee die gasten op het podium staan, letterlijk de enige band waarvan alle staande bandleden volop in beweging zijn en interactie met het publiek zoeken, kun je jezelf sowieso veel veroorloven. Was ik bij Rotten Remains al als een kind zo blij, op dit moment laat ik de lockdown gevoelsmatig al helemaal achter me.
Organisator Erik speelt ook in de band Skaldgrim en dat sluit tevens het festival af. In alle eerlijkheid miste het festival wel 1 band waar de regio écht op af komt drommen, maar ok, dat is dan het gegeven. Na een zwaardvechtshow en een show in traditionele vikingkleding (op de Nike Air Jordans na), moet ik bekennen dat het optreden (in gewone kleding) redelijk ongemerkt aan me voorbij is getrokken, En het lukt me ook niet om de associatie met Amon Amarth echt los te laten. Maar dat kan ook mijn eigen vermoeidheid zijn. Gun het me, dat ik er weer even in moet komen. Het zijn ook zo ontzettend veel indrukken ineens weer.
Alles bij elkaar spreken we van een zeer geslaagde 2021 editie van het festival, wat door best wel wat meer trouwe volgers van het genre bezocht had mogen worden, maar wellicht wil nog niet iedereen aan de meld- en identificatieplicht. Maar ik ben weer wat bands wijzer geworden, alle bands hebben weer eens voor publiek kunnen spelen en Lucky begint stilaan weer te bruisen in het hart van Twente.
Social media
