Ik schrok een beetje toen ik zag dat het vorige album van retro-rockers Lucifer alweer bijna twee jaar geleden uitkwam, omdat het me nog zo vers in het geheugen ligt. Lucifer is erg actief geweest die afgelopen twee jaren en heeft naast het schrijven en opnemen van ‘Lucifer III’ ook veel optredens gedaan. Ergens op de weg van toen naar hier is er iets heel goed gegaan.

De muzikale richting die de band voor ogen heeft is niet veranderd: stevige rock, duidelijk geïnspireerd door jaren zeventig hardrock. De manier waarop dit gebeurt is wel anders, want het is duidelijk dat Lucifer in alle opzichten een sprong vooruit heeft gemaakt. De muziek toont meer samenhang en we worden eigenlijk continu verrast met keilekkere basloopjes en gitaren die duistere zijwegen inslaan. Zangeres Johanna heeft het voor elkaar gekregen om haar stem nog beter te laten klinken en de vastberadenheid die deze uitstraalt laat elke zin die ze zingt vertrouwd en warm klinken. Haar heldere vocalen vormen een dodelijke combinatie met de catchy hooks en de weemoedige sologitaar.

‘Lucifer III’ is een royaal buffet voor de liefhebbers van (occulte) rock en de tracks lopen als gesmeerde bliksem. Nergens op het album is er een inkak-momentje en Lucifer laat horen dat ze zowel het up-tempo als de ballade prima onder de knie hebben. Deze twee zaken worden vooral veel gecombineerd binnen elk nummer en daar wordt dan een vleugje mystiek aan toegevoegd. Het vorige album was goed, maar nu ik dit gehoord heb was dat meer een rijpingsproces waar de band met deze plaat de rijpe vruchten van