Soms vraagt een mens zich af of het nut heeft wat hij doet. Of het soms niet beter is om iets niet te doen, te doen alsof iets niet gebeurd is. Negeren. Blik strak naar voren en hard doorlopen. Dit soort gedachten kwam in me op toen het debuutalbum van het Deense vijftal Lucid Grave ter recensie werd aangeboden. Het zag er zo aanlokkelijk uit in de bijgevoegde bio: “Van stoffige woestijnblues tot langzame, zware doom via rechttoe rechtaan spacerock, dit album neemt veel omwegen maar landt veilig vanwege de consistente productie en de overkoepelende thematiek.” Hmm… flink wat dog whistles waar de gemiddelde recensent op aanslaat en ik besloot Lucid Grave een kans te geven, al wist ik donders goed dat iedere zichzelf respecterende platenplugger beschikt over een tekstschrijver die is gespecialiseerd in dit soort ronkende promopraatjes.

Verderop in het verhaal werd nog verwezen naar Coven en Black Sabbath, waarmee de toon definitief was gezet. Female fronted occult stoner witch rock, of hoe je het ook wilt noemen, dat is dus wat Lucid Grave maakt. De songtitels bevestigden het beeld eens te meer: ‘Cosmic Mountain’, ‘I Feel The Fire’, ‘Curse Of The Crow’ – nou, kom maar op. Ken je dat gevoel, dat je terugkijkend precies weet waar en wanneer het fout ging? Dat je precies weet wat je anders had moeten doen? Ik had dus nu de blik naar voren moeten richten en door moeten lopen. Rennen was nog beter geweest.

Wat de getalenteerde bioschrijver namelijk niet vermeld had, dat is het geheime wapen van Lucid Grave. En met geheim wapen bedoel ik een afschrikwekkend wapen, een muzikaal WMD zoals de wereld er nog maar weinig gehoord heeft. Ik moet me inhouden, maar zangeres Malene bezit een stem en zangstijl die de luisteraars onverbiddelijk in twee kampen verdeelt: geweldig of vreselijk. Ik vind de imitatie van een brandweersirene terwijl de accu van de wagen bijna leeg is niet echt mijn ding. Het is beter dat ik het daar bij houd. En dan mogen Jon, Alex, Casper en Kriller, de overige vier leden van Lucid Grave nog zo hun best doen, het leed is al geschied. Ik zie de opnamesessies al voor me: de band heeft de gitaren lekker laag gestemd en steekt van wal. De zes nummers zijn live in de studio ingespeeld, dus iedereen was erbij toen Malene achter de microfoon plaatsnam en haar strot opentrok… Heeft dan niemand gezegd, ho stop! Malene lieverd, probeer het eens in een andere toonsoort en laat die vibrato alsjeblieft achterwege. Een nummer gaat het (redelijk) goed, ‘Old Spirit’ is een treiterend voorbeeld hoe dit debuutalbum ook had kunnen klinken: up tempo, bijna punky basis en een felle frontvrouw die de woede uit haar tenen haalt en alles eruit knalt. Helaas, het blijft bij dat ene nummer. Aan Jon, Alex, Casper en Kriller ligt het niet, de volgende songs zijn ook weer fijne mengsels van alternatieve noiserock, stoner en sludge maar dat geloei… ik trek het niet. Ik krijg bijna medelijden met de mannen, want aan het songmateriaal ligt het absoluut niet. Wat is er gebeurd in die studio???

Gelukkig geeft Malene in het vijfde nummer de oplossing: de song heet ‘Stay Away’ en dat is wat ik ga doen en iedereen aanraad die niet masochistisch is aangelegd.