Lord Vigo begon in 2014 als epische doom metal band in het spoor van Candlemass, maar daar is op dit zesde album ‘Walk The Shadows’ nog weinig van te merken. Dit is voer voor gitzwarte vleermuizen, want het is één en al gothic rock dat de klok slaat. Het trio bestaat uit de gebroeders Palm en nog een gitarist, waarbij Vinz Clortho zingt, drumt en synthesizers speelt en zijn broer Volguus Zildrohar (ook weer een naam uit de Ghostbusters films) gitaar en bas voor zijn rekening neemt, evenals Tony Scoleri. Live groeit men uit tot een vijftal. De naam Lord Vigo is een personage uit de film Ghostbusters II. Daar zijn de bandleden fan van.

Er is dus stapsgewijs een evolutie geweest van donkere epische doom metal naar een grotere rol voor synthesizers. Ook de zangstijl heeft zich ontwikkeld. De vorige albums ‘Danse De Noir’ (2020) en ‘We Shall Overcome (2022) waren deel 1 en 2 van een trilogie, maar die is even terzijde geschoven, want ‘Walk The Shadows’ heeft niets te maken met die trilogie. Het album staat op zichzelf en bestaat uit acht individuele songs. Het was voor de muzikanten bevrijdend en leuk om eens alle kanten uit te kunnen en niet gebonden te zijn aan een concept.

Een gotische horrorsfeer is wat daarbij in het oog springt, al kunnen we evenzeer stellen dat dit een mix is van gothic rock, new wave en postpunk. Heel jaren tachtig aanvoelend in ieder geval, met bands als The Cure en Sisters Of Mercy als soortgenoten. Dat wordt mooi opgebouwd met aanzwellende synths en gesproken woord in de intro ‘A Morbid Realm’. Vervolgens komen er een aantal songs met hoge hitpotentie. Het titelnummer is al zo’n vlot deuntje dat bol staat met new wave klanken. Bas en drums, het articuleren der zang, het gebruik van lagen keyboards… dit ademt allemaal de jaren tachtig. ‘Through A Glass Darkly’ is dansbaar en uptempo, bovendien met heel lage stem gezongen, zodat dit een song is die evengoed zou passen in het repertoire van Fields Of The Nephilim of Sisters Of Mercy. Lord Vigo gaat hier zeker geen originaliteitprijs mee winnen, maar het is wel erg goed gedaan. Na wat industrial geluiden bloeit ‘We Shall Not’ open tot een bijzonder vlot nummer met messcherpe gitaren. Toch kapen de synthesizers de dominante rol in de muziek weg, terwijl er ook altijd wat drama in de zang verwerkt is. Ook al is de sfeer duister, het blijft een zekere luchtigheid behouden. Zelfs een funky vibe duikt op, meer bepaald in ‘The Triumph Of The Killing Heart’. Tot slot is er nog ‘El Hakim’, een afsluiter van meer dan twaalf minuten! Zoals de titel al doet vermoeden krijgen we fraaie, uitheemse klanken te horen aan begin en einde. Het heeft iets bezwerend en de plechtige zang vermeerdert dit nog. Het nummer neemt zijn tijd vooraleer er een beetje vaart in komt, mooi gebruik van cello en synths. De mannen hebben zich hier eens goed uitgeleefd op een verrassende manier en dat geldt voor heel het album. ‘El Hakim’ is daarbij de epische kroon op het werk.