Vanuit onze ooghoeken zagen we het succes van Lord Of The Lost in ons buurland Duitsland stijgen. Frontman Chris Harms werd uitgenodigd voor talrijke gastbijdragen, de band wist elk jaar een hogere plaats op affiches te verwerven en uiteindelijk werd de doorbraak ook internationaal een feit door deelname aan het Eurovisiesongfestival en tot tweemaal toe op tournee gaan met helden Iron Maiden. Dan is het duidelijk: deze band weet van wanten en gaat geen uitdaging uit de weg. Wij vonden het dubbelalbum ‘Judas’ trouwens een heel gaaf werk.

We zouden Lord Of The Lost categoriseren als gothic rock, mede door de diepe Sisters Of Mercy achtige zang van Chris Harms, maar dat is nogal kort door de bocht, want er zijn ook elementen van electro, glam rock, heel wat nummers zijn poppy en af en toe sluipt een industrial beat binnen. In een wereld die vooral ‘divers’ moet zijn, doen kameleons het goed. Laat ons het zo stellen. Daar doet de band nog een schepje bovenop door vlak na de zonnewende een album met allemaal covers uit te brengen. En zowaar, het is een homogeen album ook al zijn de songs in oorspronkelijke vorm erg verschillend. Petje af dus voor deze prestatie!

De overmeesterende indruk is toch dat men driftig de jaren tachtig met zijn synths en zoete zang gekozen heeft. Dat vangt aan met Billy Idol’s ‘Shock To The System’ met zelfs enkele incidentele grunts. Leuk! ‘Smalltown Boy’ van Bronski Beat is nog van hetzelfde kaliber, ook weer met enige grunts op het einde. Ultravox, de volgende sterband uit de jaren tachtig en hier met ‘Hymn’. Met kalme zang en beschaafd rockend, maar wel zware gitaren en wat punch. Goed gedaan. Popster Mikael Jackson wordt geëerd met een sensitieve versie van ‘Give In To Me’. Van The Pretty Reckless koos men de ballade uitvoering voor ‘House On A Hill’. Er is een aantal popsongs – onder andere van Sia, Keane, Cutting Crew, Zella Day en Bishop Briggs – waarvan ik het origineel niet ken, maar we gaan ervan uit dat ook deze songs een Lord Of The Lost jasje aan kregen. De enige echte metalcover is ‘Turbo Lover’ van Judas Priest en ook dit is onherkenbaar bijna. Maar wel een toffe, eigenwijze versie. En zo werd dit een leuk hebbedingetje voor de fans om aan de verzameling toe te voegen voor men weldra met nieuw eigen werk op de proppen komt.