“Better let as net”, zoals ze in onze meest noordelijke provincie zeggen. Het album ‘Manische Omarming van een Allesomvattend Niets’ kwam pas heel laat op mijn radar – het dateert al van maart dit jaar. Daar was enige controverse voor nodig. Zodra een vrij vocale groep ergens iets van vindt en zegt dat het niet kan, dan raak ik juist geïnteresseerd. De controverse bleek ongegrond, maar de muziek blijft hangen als een rouwsluier op het hoofd van een eeuwige weduwe.

Deze schijf (nou ja, was het maar een schijf: voorlopig alleen digitaal of op LP te verkrijgen) is bij de eerste keer luisteren wellicht wat verwarrend, maar wat al wel gelijk duidelijk is, is dat hier een berg vakmanschap wordt neergezet waar menigeen van zal kunnen genieten. We krijgen een maalstroom van black en death metal op ons afgevuurd. De typerende blastbeats en tremolo gitaren en, ook niet onbelangrijk, de titels van de nummers  – ‘De heremiet waarschuwt zijn volgelingen voor een naderend onheil’, bijvoorbeeld – versterken de aanwezigheid van bovengenoemde genres. Om het daarbij te laten zou echter niet de alomvattendheid van dit album weergeven.

En dat is dit wel: alomvattend. Want binnen deze genres worden alle zijpaden verkend en uitgewerkt. Het begin laat dit al horen door met synthesizers de sfeer van een verreikende ruimte te creëren alvorens de storm losbarst. De breaks en “rustige momenten” die we tijdens ‘Honger’ ervaren doen mij enigszins denken aan ‘Scream Bloody Gore’, en dan bedoel ik de holle bruutheid waar we voor het eerst mee te maken kregen op dat album. Maar dit is voller, nog veelzijdiger, terwijl het nergens chaotisch of onbezonnen klinkt. Een soort bovenaardse schoonheid vloeit door in de muziek als we hier gitaren horen die tegen elkaar uitgespeeld worden, daar een korte maar zeer krachtige toevoeging van de piano, en telkens een veelzijdig gebruik van de stem. Krijsen, grunts, schreeuwen, squealen, cleane zang en ook…het gesproken woord.

Een gewaagde zet, maar het werkt. Dit wordt bijzonder duidelijk tijdens het nummer ‘De heremiet…’, wat eigenlijk niet meer is dan een achtergrond van synthesizer (en later ook beats) waarop dan een bedroevend maar realistisch verhaal wordt verteld. Een hoorspel dat er in slaagt je bijna tien minuten zonder afgeleid te worden gekluisterd aan je muziekafspeelapparaat te houden. Normaalgesproken werkt dit alleen op een zorgvuldig uitgewerkte doom productie. Maar ja, dit is dan ook een cocktail aan stijlen EN ook nog goed uitgewerkt.

Al met al een hele fijne plaat die voor iedereen met ook maar een beetje interesse in extreme metal niet mag ontbreken. ‘Manische Omarming van een Alomvattend Niets’ is een album van en voor deze tijd. Het pakt een aantal van de klaarblijkelijke, actuele problemen bij de hoorns; zaken waar we eigenlijk niet te lang stil bij willen staan, maar die wel de huidige generaties tekenen. Een ideale soundtrack bij een wereld die aan het afglijden is, diep, diep de afgrond in.