Lionheart heeft als blikvanger ex-Iron Maiden gitarist Dennis Stratton in de gelederen. Sterker nog: samen met de andere gitarist Steve Mann (MSG, ook op keyboards te horen) en bassist Rocky Newton (ex-MSG, Grand Slam) is hij medeoprichter van deze Engelse band die aan het begin van de jaren ’80 al het clubcircuit in Londen op stelten zette. Stratton maakte deel uit van Iron Maiden in de periode 1979/1980 en dat betekent dat hij te horen is op het eerste Iron Maiden album dat simpelweg ‘Iron Maiden’ heette. In oktober 1980 werd hij al bedankt voor bewezen diensten en het is dan dat Lionheart het levenslicht zag. In 1986 splitte de band en het duurde maar liefst 30 jaar eer Lionheart een reünieshow speelde in het thuisland. Vanaf dan bracht men albums uit op regelmatigere basis.

‘The Grace Of A Dragonfly’ is hun vijfde studioalbum en de opvolger van het in 2020 uitgebrachte ‘The Reality Of Mirrors’. Aangezien men toen geen shows kon spelen, begonnen de heren meteen te werken aan een opvolger met het voornemen in het achterhoofd om een conceptalbum te schrijven. Tegenwoordig zit Clive Edwards achter het drumstel (ex-Pat Travers, ex-UFO, Uli Jon Roth) en in Lee Small (ex-Shy, The Sweet) hebben ze een prima zanger in de rangen ter vervanging van Jess Cox (ex-Tygers Of Pan Tang). Je merkt het, het is hier een werkje van een stel ervaren rotten.

Lionheart is de oorspronkelijke sound altijd trouw gebleven: melodieuze rock die we hardrock kunnen noemen, met enige vleugjes AOR. Een vergelijking met Magnum is niet verkeerd. Solide materiaal dat niet vernieuwend is, maar wel aangenaam luistervoer op momenten dat je er behoefte aan hebt. De band heeft de Tweede Wereldoorlog gekozen als concept en daar is met zorg en voorzichtigheid aan gewerkt. In principe is het een antioorlog album ter nagedachtenis van allen die gevochten hebben voor onze vrijheid en dat is uiteraard heel actueel in de huidige context.

Piano en riffs openen ‘Declaration’ dat weemoedig gezongen wordt door Lee Small. Met twee gitaristen in de band is elke song een feest voor liefhebbers van de welbekende twingitaar uitspattingen want die zijn er in overvloed en slaan altijd aan. Het pompende ‘Flight 19’ wordt verhalend gezongen, terwijl het vlotte ‘V Is For Victory’ ondersteund wordt door meer prominente keyboards. De band is ook heel sterk in achtergrondzang en dat wordt dan ook in elk nummer aangewend, want maar liefst vier van de vijf leden laten hun zangtalent horen. ‘Little Ships’ gaat over de landing in Normandië met knappe gitaarsolo’s en ook ‘Just A Man’ heeft een bepaalde weemoed in Small’s stem. Als besluit is er het sensitieve ‘Remembrance, Praying For World Peace’ en dat is het beste dat we kunnen doen, nu allerlei berichten ons trachten te overtuigen dat geweld een oplossing zou zijn. Weet dat het een gevaarlijke piste is als je het verleden vergeet. Dat is de wijze les die Lionheart ons wil meegeven in de vorm van een heel onderhoudend album.