Wie rijen dik voor de ingang van de Metropool had verwacht, kwam van een koude kermis thuis. De niet uitverkochte Metropool deed verlaten aan met een driekwart lege zaal. Precies zoals de band het wilde, overigens. Deze seated show was exclusief voor fans die het er voor over hadden een duit neer te leggen om dit intieme concert mee te maken, in navolging van de eerdere concerten die zij in Nederland, in februari dit jaar.

Het podium gevuld met kaarsen stond te wachten om betreden te worden door de mannen van Life of Agony, die hier hun levensverhaal zouden vertellen. Klokslag 19 uur werden de lichten gedimd en werd de avond geopend, door de 1,5 uur durende documentaire ‘The Sound of Scars’. Een documentaire over het leven van Keith, Joey en Alan. Op aangrijpende wijze werd het verhaal verteld van de agressieve vader van Joey, de depressies van Alan en zijn zus en de aan heroine verslaafde ouders van Keith. Zijn moeder die aan een overdosis stierf, waardoor hij opgevoed is door zijn tante en zijn vader die later stierf maar die er eigenlijk niet voor hem was.

Het onderwerp “de transformatie van Keith naar Mina” bleef niet onaangeraakt. Zijn verklaring was overduidelijk; dat hij zich al van jong af aan een vrouw heeft gevoeld. Het was daarom een logische stap voor de introverte Keith Caputo om zich te transformeren naar Mina. Het verdriet en de pijn waren duidelijk voelbaar in de muisstille zaal.

Na een korte break betrad de band het podium voor een 3 kwartier durend interview. Vooraf hadden bezoekers vragen kunnen inleveren, die de bandleden konden beantwoorden. Zij leken zich prima te voelen in de rol van verteller en praatten met gemak de tijd vol. De prangende vraag naar wat de reden is van de detransformatie van Mina naar Keith, werd niet gesteld. Het leek alsof men zich daar niet aan wilde branden. Slechts 1 opmerking kwam vanuit Keith dat hij “healed” was, maar hier werd verder niet over uitgewijd. Het bleef op de vlakte met vragen als waar de bandleden hun tijd mee door kwamen, bij bezoek aan steden tijdens de tour. Met als diepgaande uitschieter de vraag of zij het publiek nog een levensles mee konden geven. Er bleven heel wat vragen onbeantwoord , want het papier wat Joey in zijn handen had was rijk gevuld.

Na weer een korte break werd het podium verlicht door alle kaarsen, een aantal akoestische gitaren was strategisch opgesteld. De eerste tonen werden ingezet en het herkenbare geluid van Keith’s stem klonk, herkenbaar als geen ander. Nummers als ‘Weeds’, ‘Pretend (Mommy it’s me, it’s you’re only son Keith)’, ‘I Surrender’ en’ Home’ (van Keith solo) volgden elkaar op. Een nieuw nummer ‘The Crow’ werd gespeeld met de uitleg erbij dat het een oude song was die ze nu pas uitgebracht hebben (voor de film The Crow). Een cover van Mazzy Star en Bob Marley werden goed neergezet door de altijd strak spelende Joey, de relaxte Alan en de kippenvel bezorgende stem van Keith. Een mooie set met ingetogen nummers, die perfect pasten in de stijl van de avond.

Wie Life of Agony waardeert om zijn heavy nummers kwam hier niet aan zijn trekken. Maar deze avond deed niet onder aan de andere live optredens. Een unieke ervaring.