Life Of Agony, Doyle & Revealed – De Mast Torhout – 1 november 2019
“De energieke prestaties van bassist Alan en Joey Z die sprongen en heen en weer renden, gingen halverwege ook over naar Mina die helemaal loskwam en vooral grappige bindteksten liet horen.”
Een nieuw album betekent voor elke band een nieuwe toer. Life Of Agony, die al sinds de release van hun nog steeds geweldig klinkende debuut ‘River Runs Red’ omarmd werd in België en Nederland, kwam hiervoor op een november langs in zaal De Mast in Torhout. Heel wat aanwezigen waren duidelijk hardcore fanaten. Die H8000 scene is er nog duidelijk levend en wel. Jammer genoeg was de zaal slechts voor een driekwart gevuld. Dat betekende dan weer wel een vlotte doorgang naar de toog en naar de sanitaire voorzieningen. De vzw Strike uit Torhout zorgde weeral voor een uitstekende organisatie. Gezien de band al sinds hun bestaan heel wat die hard fans hebben in de lage landen, stond het meeste volk vooraan zodat het er lekker warm en gezellig werd.
05/11/19 I Tekst: Koen de Waele – Foto’s Tanja De Clercq
De Belgische hardcore band Revealed mocht het binnendruppelende publiek alvast verwarmen. Het grote nadeel van De Mast is de geluidskwaliteit. In het dagelijkse leven is dit een sporthal waardoor er niet echt iets voorzien is om een goede akoestiek te bewerkstelligen. Elk band deze avond had daaronder te lijden. Schelle en scherpe klanken waren alom aanwezig. Dat is ook de reden waarom het niet zo gemakkelijk is om ten volle van een band te genieten waarvan je de muziek niet kent. Toch liet Revealed horen dat ze op hardcore niveau hun mannetje wel kunnen staan. Een beetje een verkeerde woordkeuze want het uithangbord van de band is zangeres Vythica. Een dame die een beetje weg heeft van Candace Kucsulain. Vythica was met voorsprong het meest energieke bandlid. De rest stond er soms wat verloren en verlegen bij. Met wat meer optredens op de teller, belooft de naam Revealed in de toekomst zeker bekender te worden.
Het vaste voorprogramma dat de hele Europese toer mee volgt is Doyle. De band is vernoemd naar hun gitarist Doyle Wolfgang Von Frankenstein die tijdens zijn carrière deel uitmaakte van Misfits en Danzig. De meeste aandacht ging dan ook naar hem. De man is een spierbundel zonder enig grammetje vet. Hij torent dan ook een hoofd boven de rest van de bandleden uit. Grappig detail is wel dat hij een soort Buffalo schoenen aanhad met een zool van vijf centimeter. Heel uitzonderlijk is zijn manier van gitaar spelen, hij slaat zijn snaren namelijk wild aan. Muzikaal doet de band vooral denken aan Misfits maar dan enkele niveaus lager. Hier moesten ze het vooral hebben van hun podium presente. De drummer ging harder tekeer als Animal en zanger Alex Wolfman zat op een gegeven ogenblik drie meter hoog op de geluidsboxen vooraan. Ondanks het vervaarlijk heen en weer wiebelen, bleef hij dat toch een heel nummer volhouden.
Om stipt 22.00 uur kwam de act van de avond op: Life Of Agony. Na de intro opende de band met ‘Scars’ van het nieuwe (uitstekende) album ‘The Sound Of Scars’. Zoals al jaren het geval was, zorgde gitarist Joey Z ook hier terug voor de bindteksten en opzwepen van het publiek. Mina was zoals bij elk optreden nogal terughoudend en laat zich enkel horen met haar zangpartijen. ‘Scars’ werd direct heel goed onthaald en bij het volgende ‘River Runs Red’ waren de eerste moshpits een feit. Door de talrijke crowdsurfers had de front security letterlijk de handen vol. Zelf de vrouwelijke fans lieten zich volop gaan. Een speciale vermelding gaat trouwens naar de jongens van de frontsecurity. Ondanks de warmte en het steeds maar opvangen van crowdsurfers, bleven ze beleefd en vriendelijk. Wat volgde was een trip tussen nieuwe nummers, ouder werk en dan de klassiekers van het debuut. Hierdoor bleef het heel de set entertainend. Mina bewees dat ze na al die jaren nog steeds over een uitzonderlijke stem beschikt. Soms klonk ze wel wat schreeuwering, edoch de akoestiek die toch wel te wensen overliet, had hier ook veel met te maken. Een heel mooi ogenblik was tijdens het nummer ‘My Mind Is Dangerous’ uit het album ‘Soul Searching Sun’. Dat werd heel ingetogen en melancholisch gezongen. Om daarna terug een versnelling hoger te schakelen met ‘My Eyes’. De energieke prestaties van bassist Alan en Joey Z die sprongen en heen en weer renden, gingen halverwege ook over naar Mina die helemaal loskwam en vooral grappige bindteksten liet horen. Haar opmerking voor de Belgische fans die zelfs tijdens het crowdsurfen en in de moshpits hun beker bier bleven vasthouden zorgde zelfs voor heel wat lachsalvo’s in het publiek. Er werd stevig geëindigd met het drieluik ‘This Time’, ‘Underground’ en ‘Through And Through’. De overwegend aanwezige veertigers voelden zich eventjes terug zeventien. Life Of Agony heeft nog maar eens laten zien dat ze het entertainen helemaal in zich hebben.
Check de onderstaande socials voor meer informatie over Life Of Agony.