Jaren geleden leerden we Leprous kennen als live begeleidingsband van Emperor mastermind Ihsahn tijdens zijn selecte concerten als soloartiest. Die status is Leprous al lang ontgroeid, want zelf wisten ze ook naam te maken met uiterst innovatieve muziek. Opgericht in 2001, brachten zij al zeven albums uit en nu is album nummer acht uitgebracht met als titel ‘Melodies Of Atonement’.

Elk album is daarbij anders en gestart vanuit een bepaald perspectief dat nagestreefd wordt. Voor ‘Melodies Of Atonement’ ging men uit van een pure plaat met weinig opsmuk (dag met het handje aan de weelderige orkestratie, die blijft in de kast voor Einar Solberg’s solocarrière). Wel leunen de songs erg veel op elektronische snufjes. Dit ambient aureool is alom vertegenwoordigd als ornament van Solberg’s stem. Dit betekent echter niet dat de gitaren helemaal ondergesneeuwd worden. Nu en dan komen die stevig uit de hoek, maar enkel sporadisch, zodat het effect groter is. De band twijfelt zelf of dit progressieve rock is, want gekke sprongen en complexe passages werden rigoureus geschrapt. De essentie van de band en het liedje kregen prioriteit. Het is dus weer even wennen (maar we hadden niet anders verwacht). Toch ga je al vlug houden van de tien songs die met hun lengte van vier tot zes minuten redelijk compact te noemen zijn. Hoe komt dat? Simpelweg talent om goede, pakkende songs te schrijven. U hoort het goed, ik zou ‘Melodies Of Atonement’ zelfs een luisterplaat bij uitstek willen noemen. Weldra toegankelijk met zijn zelfbewuste zangpartijen die telkens het timbre bepalen en pakkend vanwege de intelligente teksten.

We delen even met jullie hoe die groeiplaat zich nestelde in ons geheugen… Het pulserende drone ritme als begeleiding van de verhalende zang in de single ‘Silently Walking Alone’ gaat van kalm naar uithalend met lichte wanhoop en de song is voortreffelijk gezongen. Nog meer dreuntjes en arty-farty zang in het even beklijvende ‘Atonement’, al laat gitarist Tor ook ferm van zich spreken met gitaarpartijen die door de repetitieve aard heel sterk inwerken. Je blijft aandachtig luisteren naar de ingetogen zang van ‘My Specter’. Na een uitval wordt ook de zang krachtiger en gaat hoog. Einar is gekend voor zijn ietwat verheven hoge zanguithalen en ook ‘I Hear The Sirens’ heeft dit als sterkste troef. Niet onverwacht met die titel. Een bijzonder rijk nummer is ‘Like A Sunken Ship’, want het muzikale spectrum wordt hier nog breder. Sobere baspartijen ondersteunen de hoge zang, vanaf de helft wordt het harder, de zang wordt boos en ja, zelfs enige grunts en screams komen eraan te pas, terwijl de gitaren dreunen en kreunen. In feite is de plaat bewust ‘kaal’ gehouden, maar dat maakt dat je hongerig blijft voor elke klank. ‘Limbo’ gaat van rustig naar beheerst swingend, maar wordt daarna verbeten opgevoerd en in ‘Faceless’ worden we verrast door een echoënde slide gitaar en koorzang. Een favoriete track is ‘Starlight’ geworden. Een erg mooie gedempte tokkel en lage zang (goed voor de afwisseling!) leidt naar nog meer slide gitaar en vooral het tweede deel van de song heeft prachtig gitaarwerk dat zelfs aan Pink Floyd doet denken. Weer anders is ‘Self-Satisfied Lullabye’. Temidden van ambient klanken wordt dit vroom gezongen met slechts luttele ritmiek. De serene zang maakt het verheven. En ook de laatste track ‘Unfree My Soul’ is zo’n toonbeeld van beklijvende zang en enkele harde riffs voor de peper in de reet. En zo kwamen we tot de bevinding dat Leprous – ondanks dat arty-farty tintje, ondanks veel elektronica en ondanks dat een vertrouwd gitaargeluid ontbreekt – een plaat gemaakt heeft die super boeiend is.