Het Deense Konkhra gaat inmiddels al richting zijn dertigjarig jubileum en nog steeds klinkt de band hongerig als een stel jonge honden die alles willen laten horen wat ze in huis hebben. Naast de diepe guttural grunt is het altijd het freaky geluid en de soms onverwachte keuzes in de composities die de downtuning van de band zo oncomfortabel maakt. En tegelijk is dat ook de aantrekkingskracht van de band, dat ze van de gebaande paden af durven te treden, waarbij ze hun death metal identiteit nooit, maar dan ook echt geen moment verloochenen. Nu moet ik zeggen dat toen ze begonnen werkelijk niets taboe was in death metal, behalve vriendelijke teksten, maar muzikaal mocht alles. Inmiddels zijn ze getekend bij het Nederlandse Hammerheart en zal het ze wederom niet lukken om miljonairs te worden van de schijf, maar de trouwe schare fans zal zich wederom serieus genomen voelen in hun support, want de band doet nog steeds waar ze zich (alweer) tien jaar geleden voor het laatste mee lieten gelden.