Eindelijk een nieuw album van Kjeld! Nadat men in 2015 het zeer goed onthaald ‘Skym’ had uitgebracht, werd het even wat stiller rond de band, al brachten ze nog een split 7” uit met Cirith Gorgor, zonder nieuwe muziek weliswaar, en een split met Wederganger (aanrader), waarvan de drie songs later werden gebruikt op de ‘Banier Fan Frisia’ EP. Hoog tijd dus voor nieuwe muziekjes en die krijgen we nu onder de vorm van ‘Ôfstân’.

Na eerder op de dag naar de ietwat meeslepende tonen van de laatste Gaerea geluisterd te hebben, slaan de eerste noten van ‘Betsjoend’ in als een splinterbom, waarvan de scherven zich een weg zoeken naar alle uithoeken van m’n hersenpan. Alles verwoestend, zonder medelijden, of het moesten het geraffineerd gebruik van keyboards en de soms licht rituele aangelegenheden zijn, maar meestal brengt men supersonische black metal met een verpletterende dreiging, badend in een onheilspellende sfeer. Over het algemeen is de luisteraar weinig rust gegund: sporadisch een slepend tussenstuk, meestal blastbeats a volonté en gitaren die non-stop doorheen het album schuren en scheuren.

Het drumwerk is ronduit fantastisch. Dat de roffels en fills het hardst opvallen, maakt de zesenvijftig durende demonstratie van Fjildslach er niet minder om. Herinnert me ook aan de laatste Horna. Het drummen daarop is al even ongelooflijk, al maakt LRH meer gebruik van z’n simbalen. De stem van zanger Skier is een niet al te scherpe, hese krijs, die schrikwekkender is dan het op het eerste gehoor lijkt. De Friese teksten die hij uitbraakt klinken dreigend genoeg om je moeder te verkopen als hij erom zou vragen.

Bij het horen van deze nihilistische ravage moet ik al eens denken aan “Desert Northern Hell” van Tsjuder, maar in de tragere stukken van Kjeld zit veel meer emotie gebald. Ook “Terror Propaganda” van Craft, en daarbij dus oude Darkthrone, zijn raakpunten, net als de duivelse sfeer op een “Pentagram” van Gorgoroth en “Arma Christi” van Urgehal, maar wat Kjeld onderscheidt van deze bands is de meer ‘atmospheric’ aanpak in de tragere stukken, daar waar voornoemde bands vaak kiezen/kozen voor een op punk en d-beat gebaseerde benadering. Op Kjeld’s debuut “Skym” vond ik dat ook nog wel terug. Dat album, hoe goed ook, was veel monotoner dan deze “Ôfstân”. Men varieert nu verder met pagan invloeden (‘Asbran’), rauwe black (‘Ôfstân’), pakkende momenten (‘De Iensume Widner’, en let op dat drumwerk!) of dissonante chaos (‘Wylde Rixt’). Afwisseling zat dus!

Kjeld zit niet in het straatje van de meer sfeervolle en/of rauwe black metal die het al een tijdje zo goed doet in Nederland, maar brengt nu wel een topplaat  uit binnen het genre in het algemeen en moet in niets onderdoen voor de gevestigde waarden van vroeger en nu. Dat men daar drie jaar aan gewerkt heeft en dat we daar zes jaar op hebben moeten wachten doet niet ter zake. Dikke aanrader!