Hoewel dit officieel het debuut voor deze Belgische post-hardcore band is, hebben de leden al een pak ervaring. Zanger Daniel Mies en gitarist Niko Poortmans komen uit .Calibre, welke begin dit millennium de nodige stofwolken deden opwaaien met hits als ‘Calibre’ en ‘Karma’. ‘Calibre’ scoort trouwens nog steeds hoog in de lijst van de betere Belgische metal en rocknummers. Het debuut van .Calibre noemde trouwens ‘Kill The Logo’ en ergens in de archieven van Lords Of Metal kan je de recensie nog steeds terugvinden. Met leden van o.a. Cyclus en Pro-pain erbij, heeft ook de rest zijn sporen al lang verdiend.

Killthelogo gaat in hun teksten tekeer tegen het huidige sociaalmaatschappelijke onrecht en thema’s als internetverkoop en de uitbuiting van pakjesleveranciers, belastingen, de farmaceutische industrie en het aanbidden van individuen. Kortom, ze hebben het hart op de juiste plaats en hakken er stevig op in. Muzikaal werden de heren vooral beïnvloed door bands die ze in de jaren negentig met regelmaat op de alternatieve radio (voor de Belgen onder ons: lees Stubru in hun glorietijd) werden gedraaid toen een lange haardos en houthakkershemden de straten domineerden. Een vergelijking met Race Against The Machine is zeker aanwezig, niet alleen voor de maatschappijkritische teksten maar ook voor de muziek zelf.

Zanger Daniel Mies laat horen dat hij nog steeds over een uitstekend paar stembanden beschikt. Zowel bij de hevige uitbarstingen waarin je hem kan vergelijken met een Zach de la Rocha maar ook met Fred Durst bij de zachtere passages waar hij aangrijpend en emotioneel voor de dag komt.

Al van bij opener ‘Riot As One’ hoor je de uitstekende opbouw naar stevige refreinen met een sterk nummer als gevolg. Het volgende ‘Buy More Sh!t’ gaat meer de rock richting uit met ritmischer gitaarlijnen en een overheersende bas waardoor het meer doet denken aan Limp Bizkit in hun jonge en sterkere jaren. Op ‘The Deep State’ hoor je voor de eerste keer op dit album de kwetsbare kant van zanger Daniel. Dat gaat hand in hand met een furieuze portie nu-metal. Het kortere ‘Taxes’ en ‘Conspiracy’ zijn zowat het stevigste werk en gaan live voor pittige taferelen zorgen.

De negen minuten durende afsluiter ‘Translucent’ deed me zelfs wat denken aan ‘The End’ van The Doors.

Er is de laatste jaren zoveel mislopen in de wereld waardoor woede overheerst, maar het wordt met grote klasse gebracht. Alle goede dingen komen ooit wel eens terug en hopelijk luidt ‘Reset’ een nieuw grunge, hardcore en nu-metal tijdperk in. Tijd voor de fantastische jaren negentig revival.