Tien jaar zit er tussen het derde album van de Nieuw-Zeelandse band Kerretta en de opvolger ‘Angelm’. Tien jaar. Je kunt veel doen in tien jaar tijd. Neem bijvoorbeeld een band als King Gizzard and the Lizard Wizard die in die periode meer dan veertig albums op de wereld loslaat, live albums voor het gemak even niet meegeteld. Of je bent druk met van alles en nog wat en laat de band een beetje voor wat het is, tot opeens het heilige vuur weer gaat branden. Het is tijd jongens, laten we een nieuwe plaat maken. Ik heb het ze niet gevraagd, maar ik stel me voor dat het zo is gegaan bij Kerretta. In veel opzichten is er weinig veranderd sinds het laatste levensteken van dit trio uit Auckland, of  Tāmaki Makaurau zoals het tegenwoordig steeds vaker wordt genoemd. ‘Exiscens’ heette het – nog zo’n terugkerend thema bij Kerretta: albumtitels zijn nieuwe woorden die betekenen wat je wilt dat ze betekenen. Die plaat was een verzameling  out-takes, singles en rarities die in 2018 verscheen, voordat het heel lang stil werd.  Op ‘Angelm’ zul je net als op het merendeel van het oude werk geen vocalen horen. Je zult zelf moeten bedenken waar de songs over gaan, al helpt de band dit keer door een overkoepelend thema, een concept zo je wilt, aan te geven.

De acht songs op ‘Angelm’ weerspiegelen een denkbeeldige reis langs de continenten, waarbij die continenten als tectonische platen op gloeiende lava drijven en op elkaar botsen. Want, zo zeggen de mannen van Kerretta, “There is no rock without it first being in its melted state”. Ik heb er op zitten puzzelen, maar een passende vertaling heb ik niet kunnen bedenken. Jammer, want het raakt wel de kern van wat Kerretta, of in ieder geval de muziek van de band, is. Kerretta vloeit en stroomt alle kanten op in een fantastische kakafonie van geluid die zwaar is als de gesmolten steen waar ze naar verwijzen en tegelijkertijd opstijgt naar ongekende hoogten in de van de hitte trillende lucht. Om vervolgens te stollen tot massieve, keiharde brokken.

Zoals eerder al het geval was, is Kerretta het resultaat van een bizarre mutatie waarin het DNA van spacerock, stoner en krautrock zijn gefuseerd tot iets unieks. De liefdesbaby van Pink Floyd, Kyuss en Kraftwerk, maar dan zonder dat het al te zeer opvalt dat Kerretta hun genen deelt. Op ‘Angelm’ schakelt de band moeiteloos van de beukende riffs van ‘Eyes in the Bull Temple’ naar abstracte soundscapes in ‘Valley Towers’ en ‘Oceania’. Dat dit laatste nummer dan uiteindelijk weer moeiteloos transformeert in rock is niet eens vreemd, met het motto van de band in gedachten: eerst vloeibaar en stromend om uiteindelijk te stollen als keiharde rock.

De terugkeer van Kerretta is, na zo’n lange stilte, een verrassende hernieuwde kennismaking. Met deze nieuwe plaat klinkt de band als terug van nooit weg geweest. Dat het volgende album wat vlotter mag komen mannen!