Goede wijn behoeft geen krans. Dat geldt zeker voor het Zweedse Katatonia dat sinds begin jaren negentig een flinke reputatie heeft opgebouwd met doom/gothic metal en langzaam evolueerde tot hofleverancier van supermelancholische muziek waar ook progressieve rockfans soelaas in vinden. Dat doen ze zo integer en diepgaand dat het amper met een pen te beschrijven is, maar we doen toch een poging anders dient onze metier tot niets.

Al eeuwen is Katatonia aan Peaceville Records verbonden geweest, nu maken zij de overstap naar Napalm Records. Uiteraard heeft dit totaal geen invloed op de muziek van de band gehad, het is slechts een opmerking. Het vijftal met zanger Jonas Renkse en gitarist Anders Nyström als motor heeft voor ‘Sky Void Of Stars’ elf nieuwe songs geschreven. Ditmaal nam Renkse zowel het componeren van de muziek als het schrijven van de teksten voor zijn rekening. Dat schrijfproces gebeurde immers tijdens de coronacrisis, wanneer contacten uit den boze waren. Bovendien kan ik me voorstellen dat Katatonia songs juist vruchtbaar ontstaan wanneer je in eenzaamheid alle gedachten de vrije loop kan laten.

Katatonia is Katatonia. Daar is geen speld tussen te krijgen. Men heeft een sound ontwikkeld die legendarisch is en daar blijft het bij. ‘Sky Void Of Stars’ is dan ook een vertrouwd uitgestrekt bedje vol melancholie waar we heerlijk kunnen in wegzinken. Met ‘Austerity’ begint het album vlot en redelijk uptempo, terwijl de relaxte zang van Jonas er doorheen waadt. ‘Colossal Shade’ heeft een aangenaam tempo dat enigszins aanstekelijk genoemd kan worden, met veel atmosferisch gitaarwerk en onverstoorbare zang. Nog lager is het tempo van ‘Opaline’, mooie gevoelige en beklijvende zang die perfect ondersteund wordt door passend gitaarwerk. Het energieke ‘Birds’ stookt de kachel weer op. De gitaarpartijen in het begin lonken naar Paradise Lost, een erg vlot nummer met leuke dynamiek. Weemoed kunnen we volop omarmen in het dromerige ‘Drab Moon’, terwijl het contrast tussen hogere, verheven zang en wilde gitaarsolo’s in ‘Author’ flink uitgediept is. Het deed ons plezier om te vernemen dat Soen zanger Joel Ekelöf zijn machtige stem mag roeren in ‘Impermanence’. Een exquise meerwaarde voor een album dat op zich al beklijft. ‘Sclera’ heeft aanvankelijk wat ambient trekjes, met vervormde stem (iets wat de band wel meer toepast, maar niet té veel). Nyström weet aardig in te pikken op de aanwezigheid van Ekelöf met ultra sensitief gitaarspel. Het poëtische ‘Atrium’ kan men ‘smooth’ noemen, maar de afsluiter ‘No Beacon To Illuminate Our Fall’ is de grootste verrassing van de plaat. Hier verkent Katatonia het grillige pad van een vrij onvoorspelbare compositie en verdorie, dat gaat hen goed af! Luisteren is de boodschap! Het mediabook bevat nog de track ‘Absconder’ en dat kan bogen op stevige riffs en een vlotte textuur. Enerzijds voelt dit album als thuiskomen, anderzijds weet Katatonia er toch steeds een hartverwarmend pleidooi over hun innerlijke wereld van te maken. Topklasse!