Toen Katatonia in 2023 op tournee ging om ‘Sky Void Of Stars’ te promoten, was dat met een alsnog onbekende gitarist in plaats van Anders Nyström op het podium. Iedereen kan verhinderd zijn, maar nu weten we dat dit al een teken aan de wand was van Nyström’s betrokkenheid. Na 35 jaar samenwerken met zanger Jonas Renkse als kompaan in de band, gaat men niet over één nacht ijs om een grote verandering door te voeren, dus is er – zonder dat de fans het wisten – heel wat over nagedacht. Dit voorjaar waren we dan ook erg verrast om te lezen dat de Katatonia tijd voor Anders ten einde was. Ook de andere gitarist, Roger Öjersson had de band verlaten.

Nu het tijd is om het nieuwe album met de lange titel openbaar te maken, is alles gelukkig prima geregeld. Met nieuwe gitaristen Nico Elgstrand en Sebastian Svalland in de gelederen, presenteert men een ‘verjongde’ versie van de meesters der melancholie. Je hoort op dit album dat alle neuzen in dezelfde richting staan, er zijn meer gitaarsolo’s, meer punch en dit alles toch nog met bakken vol weemoed. Was Katatonia dan toch een beetje ingeslapen en nu ruw uit de droom geholpen?

Openingstrack ‘Thrice’ combineert hoekige riffs met Jonas Renkse’s sensitieve zang, maar de zwevende gitaarsolo die volgt is heerlijk en vervolgens zweven er ook nog wat ambient klanken rond. Het beschouwende ‘The Liquid Eye’ maakt plaats voor een song waarin men naar de begindagen van de band refereert in de vorm van ‘hail satan’ zingen. Met zo’n tekst had ik ruwere zang verwacht, maar het ‘meer metal op deze plaat’ geldt hier wel. Pijnlijke herinneringen worden op een verheven manier onder de loep genomen in de eerste single ‘Lilac’. Er wordt beschaafd gerockt in ‘Temporal’, de gitaarsolo’s zijn ook hier heel prachtig. De symfonische kant van de band komt bovendrijven in ‘Departure Trails’ met gevoelig tokkelende gitaren en zwevende synthesizers. ‘Warden’ heeft zelfs een popachtig refrein. Katatonia blijft rustig herkenbaar, maar erg diepgaand in het beklijvende ‘The Light Which I Bleed’. Er is zelfs een song in het Zweeds gezongen. ‘Efter Solen’ wint aan authenticiteit. Nu Renkse de vijftig bereikt heeft, wordt mijmeren helemaal een dagelijkse bezigheid en dat wordt gereflecteerd in het bijzonder mooie, aangrijpende ‘In The Event Of’ dat dit album op serene wijze afsluit. De meesters der weemoed zijn die naam waardig op dit dertiende studioalbum!