Kataklysm – Unconquered
Nuclear Blast
Release datum: 25 september 2020
“De agressie en de strijd tegen innerlijke demonen heeft uiteindelijk een positieve uitwerking. Op die manier heeft de band weer een furieus, maar pakkend album aan ons te bieden.”
Vera Matthijssens I 15 september 2020
Het lijkt als de dag van gisteren, maar toch is het reeds twee jaar geleden dat het Canadese hyperblast instituut Kataklysm het vorige album ‘Meditations’ uitbracht. In al die tijd was de band dikwijls op tournee, maar moest zanger Maurizio Iacono ook enkele tegenslagen verwerken, terwijl de wereld om hem heen alsmaar grimmiger werd. Wat denk je van verhuizen in de VS terwijl de coronacrisis losbarst? Zoveel mijlen verder een nieuw thuis opbouwen, terwijl de show moet verdergaan. Het is een zware opdracht, maar Iacono presteerde het en zo komen we uit bij de lijfspreuk van deze sympathieke heren: al maak je nog zoveel mee in het leven en zijn de teksten een uiting van woede, frustratie, pijn en rebellie, toch heeft de muziek van Kataklysm altijd een positieve waarde. De waarde van vechten tegen het onheil en overwinnen. En dan kom je uit bij ‘Unconquered’.
De agressie en de strijd tegen innerlijke demonen heeft uiteindelijk een positieve uitwerking. Een goede remedie! Jaag ‘Unconquered’ op maximumvolume door de huiskamer en je malaise zal verdwijnen als sneeuw voor de zon! Bijna dertig jaar zorgt het Canadese hyperblast fenomeen voor de doeltreffende adrenalinestoot om je batterijen op te laden. Ook op dit 14e (!) studioalbum doen ze dit weer vol toorn en passie in het opruiende ‘The Killshot’, het raggende ‘Focused To Destroy’ of het ophitsende ‘Stitches’. In ‘Cut Me Down’ werd Tuomas Saukkonen (Wolfheart) erbij gehaald om samen met Maurizio Iacono de vocale klus te klaren. De productie is heavy, moddervet en de laaggestemde gitaren hebben meer groove dan ooit. Dit is te wijten aan het gebruik van de 5-snarige bas en 7-snarige gitaren, alsook aan de productie van Colin Richardson (met assistent Chris Clancy) die men zelfs opriep uit zijn pensioensluimertoestand. Halverwege zorgt het mediumtempo ‘The Way Back Home’ even voor rustiger vaarwater, maar het zijn vooral de laatste tracks ‘Icarus Falling’ en ‘When It’s Over’ die kiezen voor een epische finale. Op die manier heeft de band weer een furieus, maar pakkend album aan ons te bieden waarbij herfstblues geen kans maken.