Tijdens het Pinksterweekend bouwt men elk jaar in het Duitse Gelsenkirchen een gezellig feestje tijdens het Rock Hard festival. Daar kwamen bands als Operation Mindcrime (met Geoff Tate) en Crimson Glory aan bod en dat treft, want dit Katagory V sluit daar in feite naadloos bij aan: een stevige mix van pure heavy metal met progressieve virtuositeit gespeeld, een vleugje thrash, hoge zang en naast de retestrakke snelheidsbrekers ook ruimte voor enige romantiek in tragere songs.

Het uit Salt Lake City, Utah afkomstige vijftal Katagory V begint met ‘Awaken A New Age Of Chaos’ aan een tweede leven. De eerste periode van succes speelde zich af van 1999 tot 2015, wanneer oprichter/bandleider/bassist Dustin Mitchell besluit om zich terug te trekken uit de muziekwereld. In die beginperiode brachten ze maar liefst vijf albums uit. Tien jaar na ‘Resurrect The Insurgence’ (2015) is er plots nog een vervolg. Blijkt dat de band vanaf 2023 terug samen is en dat is nu ook bezegeld heeft met een nieuwe worp. Naast drie originele leden, is zanger Albert Rybka te horen op zang (sinds 2008) en er is een gitarist bijgekomen.

Het stoere, uptempo ‘Empire Of Ignorance’ wordt voorzien van erg hoge vocalen en regelmatige gil. Er wordt gespeeld met een souplesse waar onze mond van open valt en de vurige twin solo’s die met twee gitaristen mogelijk zijn, wordt veelvuldig in onze schoot geworpen. Dit klinkt als een klok, ook qua productie. Het album is misschien wat donkerder dan het vroegere materiaal, maar dat biedt ook meer afwisseling in tempo. Naast de zuivere zang maakt men veel gebruik van achtergrondkoortjes, maar het wordt nooit te zoet. Daar zorgen stampende thrash invloeden (‘Legacy In Blood’) wel voor, al is die stijl minder frequent aanwezig dan vroeger. Het artwork van Ed Repka verwijst dan nog wel naar thrash metal. ‘Night Wing’ heeft net wat meer epische allures, terwijl het tweede deel van dit album meer ruimte geeft aan sensitieve stukken. Het betekent dat drie songs als ballade starten, maar toch een doorstart naar energieke stukken kennen. ‘Through Fate’s Eyes’ (aan Fate’s Warning doet deze band ook wel een beetje denken), het erg mooie ‘Escape To Beyond’ en afsluiter ‘I Miss You’ kennen voorgenoemde ontwikkeling en zijn bijgevolg ook langere songs dan de rest. Tussendoor passeert ook nog even ‘Prophet Of Sorrow’ met lekker thrashy hakwerk en een interessant basintermezzo. We komen tot het besluit dat wij deze comeback helemaal zien zitten. Vanwege het progressieve karakter van de songs is het een album dat beter wordt bij elke luisterbeurt. Geen fastfood gedrag bij deze band dus.