Al geruime tijd waren we nieuwsgierig naar een Amerikaanse band met de naam Kardashev. Genoemd naar de Russische astrofysicus houdt dit een zekere mystiek in. Het is slechts punt 1 ter illustratie dat hier goed over nagedacht is. De band komt uit Arizona, werd in juni 2012 opgericht en levert met ‘Alunea’ het derde volledige album af. Punt 2 dat intrigeert: de band gebruikt deels een kunsttaal (flarden) en dit is ‘Alunea’ genoemd.

De muziek is al even veelzijdig. Het wordt gelanceerd als deathgaze (dus death metal met dromerige fragmenten uit post rock), maar hier is toch veel meer aan de hand met de nadruk op veel contrast tussen… alles. Nu werken veel bands met contrasten en gewoonlijk verrijkt dit de muziek en waardeer je zowel de hardere stukken als de zachte passages veel meer. Dat is ook hier het geval, al lijkt het dat die uitersten nog net iets meer uit gerokken zijn dan bij veel andere bands. Ik bedoel maar, als zanger Mark Garrett clean zingt, dan is dat in de hogere regionen, niet alleen sensitief maar ronduit poeslief. Een seconde later overweldigt hij echt met een aanstormende death grom en dan schakelt hij zonder verpinken over naar zwartgeblakerde knekelzang die je snerpend tegemoet komt. In veel gevallen gebeurt dit ook nog samen. En dit is alleen maar de vocale invulling, kan je nagaan tot wat de band instrumentaal in staat is. Zachte passages, check. Post metal erupties met zwevende neigingen? Check. Black metal invulling met tremolo gitaren of blastbeats? Check! En de kunst is om dit nog allemaal te behappen. Ik verzeker je dat de songs hierdoor geen zielloos patchwork worden dat bruusk van het ene naar het andere springt, maar een vrij coherent geheel vormt. Dat intrigeert. Natuurlijk zal dit – vooral vanwege de extreme contrasten waar je van moet houden – geen spek voor ieders bek zijn, maar wij zijn in de fase van bewondering en begrijpen aanbeland intussen en dat is verfrissend. Dit album zou meer progressieve elementen bevatten dan de voorgaande, daar zijn we tevreden over en we hopen dan ook dat het viertal in die richting heil blijft zoeken. Zoals ik al zei: hier is over nagedacht. Kniesoren kunnen opmerken dat het niet spontaan is, te vergezocht, het lijkt wel een machine in plaats van muzikanten van vlees en bloed, enzovoort. Ik kan me de kritiek al voorstellen, maar toch kunnen we dit niet onvolprezen voorbij laten gaan.