Alsof Metallica ten tijde van Ride The Lightning songs van Sgt Pepper’s Lonely Hearts Club Band zou spelen, zo omschrijft Kaleidobolt zelf het nieuwe album ‘This One Simple Trick’ en dat is een gewaagde uitspraak. Het is een bijzondere vergelijking, maar wel eentje die de essentie van Kaleidobolts protometal met extreem hoog octaangehalte aardig samenvat. Sinds de release van het album ‘Bitter’ ruim drie jaar geleden heeft Kaleidobolt een reputatie opgebouwd als leverancier van hardrock sloopkogels die vooral live indruk maakt. Het Finse trio is intussen een geziene gast op de vele stonerfestivals in Europa, waarbij ook de Nederlandse podia regelmatig werden aangedaan. 

Toch is Kaleidobolt nog steeds een goedbewaard geheim, een pareltje uit de underground en de vraag is waarom. Aan de tomeloze energie en de weldoordachte combinatie van heavy psych, proto metal en progressieve rock zal het niet liggen. ‘This One Simple Trick’ biedt wat dat betreft een vervolg op hetgeen we op ‘Bitter’ voorgeschoteld kregen, met de intussen bekende wall of sound die door producer Niko Lehdontie (eerder achter de knoppen te vinden bij Oranssi Pazuzu en Kairon:IRSE!) vakkundig in goede banen geleid wordt, voor zover je een ongeleid projectiel als Kaleidobolt in wat voor baan dan ook kan leiden natuurlijk. Het openingsnummer ‘Fantastic Corps’ schiet uit de startblokken, aangedreven door het hyperenergieke drumwerk van nieuwe recruut Mårten Gustafsson. Tussen de sneltreinroffels en de vet fuzzende bas is er tijd voor gierende gitaarsolo’s en exotisch klinkende synthesizer breaks; de overvloed aan ideeën zorgt voor een nummer dat alle kanten opschiet en als gevolg daarvan ook nogal richtingloos klinkt. Na deze ADHD-uitbarsting is het bijna vreemd om direct hierna in een psychedelische popsong te belanden, maar ja… Metallica dat Sgt. Pepper doet is ons beloofd… Na een adempauze van twee minuten gaat het gas er weer op, al valt ook in dit ‘I Should Be Running’ op dat de overgangen van poppy zang met achtergrondkoortjes naar wilde heavy psych en van daar weer door naar een volgend rondje gruizige van de distortion bol staande basgitaar riffs wel heel abrupt zijn.  

Het is duidelijk dat de mannen van Kaleidobolt behoorlijk ambitieus waren toen ze de studio indoken. Ook is overduidelijk dat er meer dan op vorige albums is geprobeerd een classic rock geluid in de tamelijk hysterische Kaleidobolt-sound te integreren. Het is dan weer jammer dat het resultaat een soort van gefriemel op de vierkante millimeter is geworden. ‘Bitter’ was ook best druk, maar daar waren de songs nog echte songs in plaats van de verzamelbakken van invallen, riffs en fragmenten die het nu zijn. Het slotnummer ‘Walk on Grapes’ is daar een goed voorbeeld van, of moet ik zeggen een belangrijk slachtoffer van? Wat bijvoorbeeld de toegevoegde waarde is van die paar secondes mellotron die ineens uit de brij naar boven komt drijven, geen idee. Zo plotseling als hij komt is hij ook weer weg, misschien was de voornaamste, nee de enige reden om die mellotron te gebruiken het simpele feit dat het kon. 

Tja, dan mag de bas nog zo vet zijn op dit album en de nieuwe drummer nog zo’n aanwinst, vergeleken met het vorige album waarmee Kaleidobolt als een komeet omhoog schoot in de heavy underground, is ‘This One Simple Trick’ juist het tegenovergestelde van wat de titel suggereert. Overdaad schaadt en ‘This One Simple Trick’ is een teleurstelling na ‘Bitter’. Geen bittere teleurstelling, maar ik had er meer van verwacht. Misschien ging het al fout met de beschrijving van het album: Metallica dat Sgt. Pepper speelt, dat is vragen om problemen.